’t Is na twaalven. Ik ben alleen thuis. Oudste zoon is met zijn auto weg, maar heeft zijn scooter eerder die avond, met de sleutel nog in het contact, in de achtertuin geparkeerd. Ik krijg de sleutel er niet uit en kan dus ook zijn slot niet uit de buddy pakken. Poort kan nog niet op slot, want broer en zus zijn met de fiets weg. Ik wil naar bed, manlief heeft zaalvoetbaltoernooi met ‘nabeschouwing’. Dusssss……..stoeien met een scooter.
Tegen half 1. Scooter eindelijk IN de schuur gekregen. (Staat namelijk nog een scooter in die ik met geen mogelijkheid verplaatst krijg) De sensorlamp floept aan. Jongste zoon morrelt aan de achterdeur. Komt strompelend binnen. Heeft vreselijke buikpijn. Deze ma blijft nog maar even beneden hangen. Waar zit de pijn? Moet ik met je naar de dokterspost? Nee, dat hoeft niet.
Kwartier later. Oudste zoon komt langs voordeur binnen. Ik vertrek naar de badkamer. Jongens vertrekken ook naar boven. Voordat ik begin met tanden poetsen, hoor ik iets in de tuin. Licht in de schuur is aan. Verder zie ik niets of niemand. Met kloppend hart naar beneden. Gelukkig een bekende, het is manlief die binnen komt waggelen. Zo zat als een ‘pinneke’. Hij hijst zich naar boven en ploft op bed. De lucht is bijna brandbaar van de alcoholische walmen die hij uitstoot. Aangezien mijn bank niet lekker ligt, ben ik genoodzaakt om er naast te gaan liggen. Hij ligt deels op mijn helft en…grrrrr…..met zijn gezicht mijn kant op. Ik ga maar wat lezen, want eh….stel dat hij misselijk wordt, dan kan ik tenminste vluchten.
Tegen 3 uur (geloof ik, weet het niet meer). Ik ben blijkbaar toch, half zittend, weggedoezeld. Ik word wakker van dochter die ineens paniekerig hijgend in onze slaapkamer staat. Ik voel ook meteen paniek, want ik denk altijd het ergste. Met een snik in haar stem verteld ze dat ze zonder jas naar huis is gekomen en dat ze het f#cking koud heeft. Zij en vriendin hadden de garderobebonnen aan iemand die vriendin kende meegegeven om de jassen te halen en die persoon kwam alsmaar niet opdagen. Na 3 kwartier wachten zijn de ze zonder jas vertrokken.
Rust wedergekeerd, behalve in mijn hoofd. Shit, manlief beweegt……hij moet toch niet kot.....eh….overgeven. Nee, hij zigzagt naar de wc. Kwartier later. Zou dochter de poort op slot gedaan hebben. Ik ga het voor de zekerheid maar even vragen. En……nee hoor, natuurlijk niet. Dus ik midden in de nacht, in mijn pon, naar buiten om de poort op slot gaan doen. Kan ik maar beter zelf doen, want anders vraag ik me constant af of ze de achterdeur weer afgesloten heeft.
Zondagochtend was ik voor 8 uur wakker. Kort nachtje dus. En dan gaat het weer malen….die jas…..waar is die nu. ’t Was haar ‘reserve’-jas. Nog goed te gebruiken voor uitgaan en zo. Nu heeft ze maar 1 jas meer. Wat als daar iets mee gebeurt? Ik ga maar kijken of er nog iets in de uitverkoop hangt en als dochter NIET verder op onderzoek uitgaat en bij Chagall gaat kijken, kan ze hem zelf betalen!!!!! En ik…..ik ga proberen deze dag door te komen. Zal niet meevallen na een onrustige nacht met veel te weinig slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten