dinsdag 26 juni 2012

Jodi Picoult - Het Tere Kind

Zo'n prachtig boek............


Kafttekst:
Je dochter is geboren met een ongeneeslijke ziekte, je kunt haar verzorging alleen betalen door je beste vriendin te verraden. Wat zou jij doen?

Charlotte O'Keefe's dochtertje Willow is geboren met een ernstige ziekte die gekenmerkt wordt door broze botten. Iedere verkeerde beweging of val is desastreus en heeft maanden van revalidatie tot gevolg. Na jaren voor Willow te hebben gezorgd, komen haar ouders in geldnood. Dan krijgt Charlotte een reddingslijn toegeworpen. Ze kan haar arts-verloskundige een proces aandoen omdat deze haar niet van tevoren heeft verteld dat haar baby zwaar gehandicapt zou zijn. Met een schadevergoeding zal Willow levenslang verzekerd zijn van de zorg die ze nodig heeft. Maar de arts-verloskundige die Charlotte voor de rechter daagt is niet alleen Charlottes arts, maar ook haar beste vriendin.......


Het boek is ondanks het zware onderwerp en de 553 bladzijdes geen 'zware' kost. Het leest makkelijk weg, vooral omdat ieder hoofdstuk het verhaal vanuit één van de hoofdpersonen belicht. De emoties daarentegen zijn levensecht en grijpen je bij de keel. Iedereen heeft gelijk en daarom heb je sympathie voor alle mensen die in dit verhaal spelen. Behalve misschien voor 1 advocaat.....
Het einde heeft een onaangename verrassing in petto.

Dit was het tweede boek dat ik van deze schrijfster heb gelezen. In '19 minuten' raakte ze bij mij ook een gevoelige snaar, omdat ze de hoofdpersoon die moordend door zijn school liep zodanig wist te omschrijven dat je zijn daad begreep. Ik ga zeker meer boeken van haar lezen!!!!

zaterdag 23 juni 2012

Ernstige verwaarlozing en een bos in de bieb.

Wat ben ik blij dat niemand van jullie aangifte heeft gedaan van verwaarlozing ;-)
't Is bijna crimineel dat ik zo weinig op mijn blog te vinden ben. Zelfs met reacties ben ik karig. Ligt ook een beetje aan mijn ipad....ik typ telkens een n, m of komma waar spaties horen te zitten. Als ik dat wil verbeteren slaat de pagina vast en doet niks meer. Is alleen bij blogspot en vreselijk irritant. Na meerdere pogingen en pagina verversen geef ik het meestal op. Zou voor mij best handig zijn als ik een vind ik leuk-duimpje kon geven op blogspot, net als bij Facebook, om te laten weten dat ik langs ben geweest.

De afgelopen 14 dagen zijn ook erg druk geweest. Vergadering, herhaling van BHV-cursus (ik blonk weer uit in het reanimeren.....zou het nog steeds niet in het echt durven doen), extra werken  en het coördineren van een marketing en kortingsactie. Hartstikke leuk dat laatste, maar er moest een heel draaiboek gemaakt worden voor de kortingsactie via http://www.bibliotheekactie.nl/ en daardoor zat mijn hoofd overvol. (By the way....als je nog geen lid bent van de bieb, via de link krijg je 20 % korting op een biebpas. Kijk ff of jouw biebje meedoet)

Gelukkig is de hoofdvestiging van onze bieb op dit moment een oase van rust. Het gekweel van vogeltjes vult de ruimte en de geuren van het bos komen je tegemoet.

NEE, IK BEN NIET GEK GEWORDEN.

Het is echt waar. Wij hebben een heus bos in de bieb. Er is namelijk een expositie bij ons in de hal met bomen en vogelgeluiden. Dit naar aanleiding van de nominatie van Roosendaal in de Entente Florale De jury is al langs geweest om de groenste plekjes van onze stad te bezichtigen. Het zal mij benieuwen of we een kans maken, want 'zo groen' vind ik mijn stadje eigenlijk niet. Misschien kijk ik niet goed genoeg. De bieb is in ieder geval redelijk begroeit. Hier een kleine impressie...........



Best bijzonder al zeg ik het zelf. En ik kan er nog tot aan mijn vakantie van genieten.............



zondag 10 juni 2012

Back to the ninetees

Afgelopen week kreeg ik ineens een flashback. Ik zag iets in de krant staan over eclipsbrilletjes, omdat de planeet Venus voor de zon zou verschijnen en in gedachten was ik terug naar 1999. Om precies te zijn 12 augustus, 1999. De dag van de zonsverduistering.

Wij waren destijds op vakantie in het Belgische Rekem en op die bewuste woensdag maakten we een uitstapje naar Maastricht. Met de boot naar de mergelgrotten in de St. Pietersberg. We stonden voor een lastige keus. Het was heel de dag al bewolkt en niet zeker of we iets van de eclips zouden kunnen zien. Precies rond die tijd was er een rondleiding in de grotten. Voor de volgende rondleiding moesten we anderhalf uur wachten. Jonge kinderen en wachten is een ware beproeving dus we kozen ervoor om de grotten in te gaan. Was heel erg indrukwekkend, vooral toen de gids even de bocht omging met de lamp. Letterlijk en figuurlijk aardedonker. Dat was onze eigen verduistering...hihi. Achteraf was de bewolking toch verdwenen zodat de zonsverduistering wel te zien was. Helaas, pindakaas, dat maak ik in mijn leven niet meer mee.

Terug met de boot doken we Maastricht in. Prachtige stad. Het overbekende Vrijthof was overvol. Van daaruit waren ook opnamen gemaakt voor het journaal en mijn razende reporters waren erbij........


We maakten nog een zeer angstig moment mee op het Vrijthof. We liepen tussen de terrassen op zoek naar een vrij plekje. Viel nog niet mee met die drukte, maar ineens was daar een leeg tafeltje, groot genoeg voor ons vijfjes. We wurmden ons tussen de andere gasten door en toen.........bleek jongste zoon er niet bij te zijn. Ik dacht dat mijn knieën het zouden begeven zo schrok ik. Mijn maag draaide alle kanten op en mijn hart klopte in mijn keel. Manlief ging meteen zoeken en 2 dames probeerden mij gerust te stellen. Na een minuut of 10 die voor mij uren leken, kwam manlief met de verloren zoon terug. Eigenlijk niet verwonderlijk dat ie niet met ons was afgeslagen. Hij hield altijd alles in de gaten, behalve zijn pa en ma. Met zijn blik op oneindig was hij rechtdoor gelopen. Gelukkig niet één van de zijstraten ingelopen. Dan had het waarschijnlijk veel langer geduurd voordat we hem hadden gevonden. Wat was ik opgelucht dat hij terecht was, maar die angst van toen voel ik weer nu ik het hier neertik(is dat een woord?)

Ik heb weer heerlijk door de vakantiealbums gespit en vond uit hetzelfde jaar deze gezellig strandfoto. Zie je die relaxte 'dude' met de zonnebril op zijn hoofd en lolly in zijn mond..........die was dus ff kwijt in Maastricht........


woensdag 6 juni 2012

Zoals de ouden zongen, zo piepen de jongen........

.......maar in dit geval klopt het spreekwoord niet en was de oudere garde tenenkrommend vals aan het jengelen.

Hebben jullie ook naar het jubileumconcert gekeken van Queen Elisabeth? Ik ben pas laat ingevallen en kwam een paar 'ras'-artiesten tegen die verschrikkelijk de mist ingingen. Nieuwsgierig geworden naar de rest ben ik de andere dag Youtube eens langs gegaan. Stonden al heel veel fragmenten van het concert op en ik heb als de wiedeweerga mijn favorieten gecheckt. Zou Robbie ook zo vals gezongen hebben? Lag het aan de locatie of misschien aan het geluid?



Neeeeeeeee, natuurlijk niet. De optredens van Robbie Williams waren perfect. Het nummer 'Mack the knife' van zijn album 'Swing when you're winning' was subliem en 'Let me entertain you' waarmee hij het concert mocht openen was ook prima!! Maar ja, ik heb een zwak voor Robbie.


Niet alle oudjes waren slecht hoor. De alleroudsten (correct me if I'm wrong), Tom Jones en Shirley Bassey waren fenomenaal!!!! Man, man, wat een volume kunnen deze bejaarde sterren produceren. Een ware lust voor het oor.

Maar Elton John en Paul McCartney waren bagger. Echt verschrikkelijk. Ik ga hier geen Youtube filmpje van downloaden. Dat mogen jullie zelf opzoeken. Ik weet zeker dat je na 2 zinnen van het eerste couplet klaar bent met luisteren.

Ik moet eigenlijk niet alleen de ouderen afzeiken. Een paar andere (jongere) artiesten gingen ook zwaar de mist in. Gelukkig had The Queen oordopjes in. Tenminste, dat stond vandaag in de krant. Eén van de columnisten van ons regionaal dagblad plaatste ernstige vraagtekens bij de manier waarop dit diamanten jubileum gevierd werd. Alsof een dame van 86 jaar zit te wachten op een popconcert. Ik vrees dat het bij 'het baantje' hoort. Onze koninklijke familie wordt ook ieder jaar onderworpen aan het koekhappen, zaklopen en dit jaar het wc-werpen.

Ben ik ff blij dat ik geen blauw bloed heb ;-)


zondag 3 juni 2012

Zeikweer......dus....

.......BLOGTIJD!!!! Al heb ik nog steeds niet veel inspiratie. Ik ga voor mezelf gewoon de afgelopen dagen doornemen en dan vooral die relaxte zaterdag. Leuk om dat over een poosje terug te lezen. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik mijn oude blogjes eigenlijk nooit meer lees. Heel af en toe zoek ik iets terug voor een foto die er bij staat of zo, maar voor de rest......nada.....

Deze week hadden we op het werk een roostervergadering. Door de bezuinigingen gaan er wat dingen veranderen. Het kan dus zo maar zijn dat mijn werkdagen er binnenkort heel anders uitzien. We mochten een soort wensrooster inleveren, maar of alle onze wensen uit zullen komen betwijfel ik. 't Is dus best spannend allemaal en voor mij kan het niet snel genoeg 15 juni zijn, want dat is de streefdatum om de roosters kloppend te krijgen. Alle collega's leveren 1 vast uur per week in om flexibel ingezet te kunnen worden. Zo kunnen we onderling elkaars afwezigheid bij verlof of ziekte opvangen. Ik heb naast mijn lange werkdagen ook een paar kortere diensten ingevuld. Fijn voor mijn lijf, iets minder voor mijn vrijheid. Maar de tijd van pretroosters is voor iedereen voorbij.

Afgelopen zaterdag was er weer één om in te lijsten. Eigenlijk niet veel bijzonders gedaan. Eerst langzaam wakker geworden met boek en i-pad bij de hand. Heerlijk om niet meteen bij de eerste zoemtoon van de wekker uit je bed te moeten springen (alsof me dat ooit lukt met die stramme botten...lol) Na het douchen en het ontbijt was ik mijn haar aan het fatsoeneren, toen dochter vroeg of ik nog wegging. Ik moest ff naar de stad, iets ruilen. Meteen vroeg ze of ik op haar wilde wachten, want ze had wel zin om mee te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ruilde een t-shirt (was ronde drie....zucht...zelf gaat ie niet) voor jongste zoon bij Jack&Jones. Die zit bij ons in één pand, samen met Vero Moda. Dochter liep dus die kant op en zag meteen een spijkerbroek die helemaal naar haar zin was. Ze ging hem passen en toen zag ik een geweldig jurkje/tuniekje voor haar. Ook passen. Dus in no-time had ze een super outfitje bij elkaar. Kan ik zo van genieten. Net als van de overheerlijke drumsticks die ik bij de poelier kocht...jammie.

Terug thuis in de tuin geluncht, gekluifd (drumsticks natuurlijk) en in de zon gezeten. Later op de middag ging ik voor een 'powerwalk' van een klein half uurtje om mijn spieren te 'tergen'. Beviel dus niet zo goed. Evenzogoed heel mijn strijk weg kunnen werken. Zij het in etappe's, want de warme maaltijd kwam daar nog tussen. Kan allemaal op zo'n relaxte zaterdag.

Ik zag een beetje tegen de avond op. Om de één of andere reden had ik een onbehaaglijk gevoel. Kids vlogen allemaal uit en manlief moest de nacht in. En plots was daar een verlossend sms-je. Vriendin moest ff wat kwijt en die kwam gezellig een bakkie doen. Kunnen wij goed. Zeuren over wat ons tegen staat, relativeren en vervolgens de sores vergeten. Mijn onbehaaglijke gevoel was hiermee ook gelijk verdwenen. Helemaal toen jongste zoon ineens een berichtje stuurde dat ie geen zin  had om uit te gaan, maar wel zin had in een snackje. Nou, dan zet ik toch gewoon de frites-pan aan voor het menneke. Ik nam niks, wat ik heel goed vond van mijzelf. Ondertussen had ik door al die welkome onderbrekingen totaal geen slaap. Heb ik dus na twaalven de koelkast nog even gekuist. Stond heel hoog op mijn to-do lijstje.

Vandaag had ik eigenlijk naar 'Roosendaal zingt' willen gaan met een paar collega's, maar het weer en mijn pijnlijke gewrichten gooiden roet in het eten. Maakt niet uit. Wel blij dat ik zaterdag nog wat foto's van chaotische, bloeiende border heb gemaakt. Want in de tuin zitten 'gaat 'm vandaag niet worden'.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...