dinsdag 28 mei 2013

Alle eendjes........

....zwemmen in het wa.....


Wacht effe, die tekst klopt hier niet, want laatst zaten er toch echt een paar eendjes op ons schuurdak. Een beetje verdwaald, vrees ik. Al zijn ze waarschijnlijk door de rimpelingen in het water op het dak naar deze plek gelokt. Het waaide die dag best hard en wij hebben geen grind op ons dak. Door de hevige regenval van de dagen ervoor lag er een aardige plas water op ons schuurtje. Toch een beetje vreemd gezicht, twee van die eenden. Ze zaten gevaarlijk dicht aan de rand en ik weet wel dat ze kunnen vliegen, maar ze waren erg zenuwachtig aan het rondkijken. Stel dat ze per ongeluk over de rand gaan en zomaar vergeten om hun vleugels uit te slaan.

Uiteindelijk kwam het eendenpaar veilig naar beneden en liepen ze volledig gedesoriënteerd rond in ons kleine achtertuintje.


Dat zag je aan de manier waarop ze met hun koppies draaiden. Ik had met de beestjes te doen. Wij wonen volledig ingebouwd en ik weet niet of eenden net zoals duiven een ingebouwde radar hebben om hun eigen stekkie weer terug te kunnen vinden. Uiteindelijk heeft mijn man ze een beetje opgejaagd zodat ze weer de hoogte in gingen. Nadat ze een tijdje op de schutting bij onze poort en bij de buren op het schuurtje hadden gezeten, zijn ze uiteindelijk vertrokken.
Waarheen?
Dat heb ik niet meer meegekregen.........


donderdag 23 mei 2013

Hill Street Blues

Lang, heel lang geleden. Lang voordat we doodgegooid werden met die verschrikkelijke docu-drama's, was daar een vernieuwende politie-serie op tv. Niet meer alles netjes en beleefd, maar rauw en ongecontroleerd. Stoere, eigenzinnige agenten in morsige outfits met vaak een problematisch privéleven. Het was alsof je er zelf bij was, zo meeslepend was deze serie. Ik was fan vanaf aflevering 1, ergens in 1981. In mijn herinnering werd het laat op de vrijdagavond uitgezonden, maar het kan evenzogoed op een andere dag zijn geweest.
Jarenlang heb ik meegeleefd met captain Frank Furillo, de grommende Belker, goodlooking Bobby Hill, die boerenpummel Renko als politiepartner had, de ietwat gladde J.D. Larue en natuurlijk de charismatische Phil Esterhaus die iedere briefing afsloot met de onvergetelijke woorden: Hey, let's be careful out there.
Ik heb het natuurlijk over Hill Street Blues!!


Afgelopen maandag was manlief aan het zappen en toen kwamen we deze serie tegen op Canvas. Ik meteen: stop stop, die wil ik zien!! Blijkt dat er iedere middag een aflevering wordt uitgezonden dus ik heb de afgelopen dagen weer gesmuld.
Maar man, oh man, wat is die serie gedateerd. Geen computers, geen mobiele telefoons dus voor de huidige generatie bijna niet te volgen. Als Belker een arrestatierapport schrijft, gebeurt dat op een ouderwetse typemachine en gebruikt hij twee vingers. Telefoons zitten nog aan een snoer vast en meldingen van buiten naar het politiebureau moeten met een betaaltelefoon gepleegd worden. Bijna komisch om te zien. Toch geniet ik met volle teugen, want wat zijn de personages nog vertrouwd. Heerlijk!!

Nog even die beroemde woorden (vreemd, bij bewerken en op de gewone pc zie ik het filmpje wel. Op de iPad niet. En jullie?):


Kijken of het lukt om de link er in te zetten:
Let's be careful out there

dinsdag 14 mei 2013

Grote verrassing!!!

Jaja, het onmogelijke is gebeurd. De kinderen hebben voor een ontzettend leuke verrassing gezorgd, deze Moederdag. Twee jaar geleden schreef ik er al over (klik). Over mijn grootste wens op mijn moederdagverlanglijstje: een mooie foto van mijn driespan. Destijds heb ik tijdens ons tripje Parijs verschillende foto's van hun drieën gemaakt en op de mooiste foto presteerde jongste zoon het om niet één, maar twee middelvingers omhoog te steken (rechtsonder in collage)


Dit jaar had ik wederom 'de foto' op mijn verlanglijst gezet en zie hier....de aanhouder wint. Toen de andere cadeautjes waren uitgepakt, zei oudste zoon ineens dat er nog een cadeautje was maar daar moest ik naar zoeken. Volgens het koud, koud, warm, warm spelletje....wat een klier.
Maar toen ik eindelijk het laatste presentje vond was ik sprakeloos en schoot ik helemaal vol. Een prachtige foto van mijn drie kanjers. Oudste zoon had iedereen 'gemobiliseerd'. Dochter had de camera met de zelfontspanner ingesteld en jongste zoon (van die middelvingers) werkte zowaar een beetje mee wat op zich al een klein wonder is.


En ook al is deze foto misschien niet helemaal perfect belicht, voor mij is ie van onschatbare waarde!!!

zaterdag 4 mei 2013

Met grof geweld.

Al een aantal keertjes heb ik geschreven over mijn megagrote hibiscus in mijn postzegeltuintje. En evenzoveel keer over mijn gebrek aan snoeikwaliteiten. In een reactie bij 1 van die blogjes kwam de tip dat je een hibiscus ook kunt knotten (volgens mij van Eefie), maar dat is natuurlijk best eng. Vorig jaar heb ik het niet niet aangedurfd en dit jaar.......tja, wat zal ik zeggen. Ik wilde niet meteen een groot gapend inkijkgat in mijn tuin dus ik heb een compromis gemaakt. De hibiscus is voor de helft geknot. En dat heb ik niet zelf gedaan natuurlijk. Ik zaag zo ongeveer 3 kwartier op 1 tak. Jongste zoon heeft voor mij het zware werk gedaan. In een tempo waar mijn mond van openviel. Hij heeft ook geholpen met het opruimwerk en dat was een gezellig moeder/zoon momentje.


 De hibiscus ziet er nu best een beetje raar uit en als ie het niet overleefd is het pech gehad. Dan heb ik geen andere keus dan hem helemaal te verwijderen. Als dat gebeurt zal ik hem missen, want hij staat al een eeuwigheid en tig tuinveranderingen verder op hetzelfde plekje. De tijd zal het leren, dus.......


.........wordt vervolgd

donderdag 2 mei 2013

De laatste....

.....Koninginnedag. Al was het natuurlijk eigenlijk Kroningsdag.
Met kippenvel en een brok in mijn keel heb ik zitten kijken naar de abdicatie, inhuldiging en koningsvaart. Supertrots dat ik Nederlander ben en wel hierom:


Wat zag de vrouw van onze koning er prachtig uit. Iedereen heeft het toch over de jurken van Jan Taminiau. GE-WEL-DIG. Waar een klein land groot in kan zijn. Van mij mag het koningshuis nog lang blijven bestaan. Ook goed voor de handelsbetrekkingen. Dat stond vandaag toevallig in de krant (ik lees BNdeStem).
 'Royals Rule'.

De hele dag was super. Heel anders dan toen Beatrix ingehuldigd werd. Laten we daar maar nooit meer bij stilstaan. Het was een waardig feest voor dit sympathieke koningspaar en hun kinderen. En een heel mooi afscheid van koningin Beatrix, die in de afgelopen 33 jaar ons aller harten gestolen heeft. Mijne wel in ieder geval. Van een zakelijke afstandelijke vrouw is zij door de jaren heen veranderd in een warme en betrokken koningin. Nu kan ze lekker gaan genieten en oma zijn.


Trouwens, ik heb niet de hele dag voor de buis gehangen, want er moest een vrijmarkt bezocht worden. Samen met Wicky. Op fb kreeg ik de vraag of Wicky en ik ook wel mannen hebben, omdat wij nogal vaak samen op pad zijn. Ja, we zijn allebei getrouwd, maar onze mannen houden niet van dit soort uitstapjes. En wij des te meer. Volgens mij was dit ons lustrum wat betreft Koninginnedag en dat hebben we goed gevierd. Omdat de terrasjes op de Markt overvol waren, belandden wij in de tuin van één van de horecagelegenheden alwaar wij ons op de loungebank neervlijden, ver van alle drukte. Heerlijk relaxed en met het zonnetje op onze snoet de kaart bestudeerd. We waren er snel uit.....het moesten tapa's zijn. Dat was Genieten met een hoofdletter. Het was tenslotte een feestdag!!
Uiteindelijk heb ik de vrijmarkt ook nog wat weten te scoren. Een schattig armbandje en een leuke bonbon-etagère.

Die foto linksonder is door een andere vriendin (Gosia) gemaakt. We lachen nogal uitbundig, omdat we op dat moment zagen dat zij onverwacht een foto wilde maken. Gosia is namelijk vergroeid met haar camera. Foto's maken is een grote hobby van haar en wij kregen door dat wij 'slachtoffer' waren. Maar die foto geeft precies het gevoel weer van die dag!!!

Het was een mooie dag met een Koninklijk randje.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...