zondag 10 juni 2012

Back to the ninetees

Afgelopen week kreeg ik ineens een flashback. Ik zag iets in de krant staan over eclipsbrilletjes, omdat de planeet Venus voor de zon zou verschijnen en in gedachten was ik terug naar 1999. Om precies te zijn 12 augustus, 1999. De dag van de zonsverduistering.

Wij waren destijds op vakantie in het Belgische Rekem en op die bewuste woensdag maakten we een uitstapje naar Maastricht. Met de boot naar de mergelgrotten in de St. Pietersberg. We stonden voor een lastige keus. Het was heel de dag al bewolkt en niet zeker of we iets van de eclips zouden kunnen zien. Precies rond die tijd was er een rondleiding in de grotten. Voor de volgende rondleiding moesten we anderhalf uur wachten. Jonge kinderen en wachten is een ware beproeving dus we kozen ervoor om de grotten in te gaan. Was heel erg indrukwekkend, vooral toen de gids even de bocht omging met de lamp. Letterlijk en figuurlijk aardedonker. Dat was onze eigen verduistering...hihi. Achteraf was de bewolking toch verdwenen zodat de zonsverduistering wel te zien was. Helaas, pindakaas, dat maak ik in mijn leven niet meer mee.

Terug met de boot doken we Maastricht in. Prachtige stad. Het overbekende Vrijthof was overvol. Van daaruit waren ook opnamen gemaakt voor het journaal en mijn razende reporters waren erbij........


We maakten nog een zeer angstig moment mee op het Vrijthof. We liepen tussen de terrassen op zoek naar een vrij plekje. Viel nog niet mee met die drukte, maar ineens was daar een leeg tafeltje, groot genoeg voor ons vijfjes. We wurmden ons tussen de andere gasten door en toen.........bleek jongste zoon er niet bij te zijn. Ik dacht dat mijn knieën het zouden begeven zo schrok ik. Mijn maag draaide alle kanten op en mijn hart klopte in mijn keel. Manlief ging meteen zoeken en 2 dames probeerden mij gerust te stellen. Na een minuut of 10 die voor mij uren leken, kwam manlief met de verloren zoon terug. Eigenlijk niet verwonderlijk dat ie niet met ons was afgeslagen. Hij hield altijd alles in de gaten, behalve zijn pa en ma. Met zijn blik op oneindig was hij rechtdoor gelopen. Gelukkig niet één van de zijstraten ingelopen. Dan had het waarschijnlijk veel langer geduurd voordat we hem hadden gevonden. Wat was ik opgelucht dat hij terecht was, maar die angst van toen voel ik weer nu ik het hier neertik(is dat een woord?)

Ik heb weer heerlijk door de vakantiealbums gespit en vond uit hetzelfde jaar deze gezellig strandfoto. Zie je die relaxte 'dude' met de zonnebril op zijn hoofd en lolly in zijn mond..........die was dus ff kwijt in Maastricht........


13 opmerkingen:

  1. Heerlijk die verhalen, maar meer nog de foto's die je erbij hebt gedaan! Och wat herken ik dit weer.

    Wat een spanning hé als je je kind kwijt bent. Bah, heb ik ook wel eens gehad. Vond er niets aan!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De volgende keer dat Venus voor de zon langs gaat duurt ook nog ff, dus dat gaat hem niet worden! Leuk dat je even herinneringen van vroeger op hebt gehaald, al was dat moment dat je je zoon kwijt was een heel stuk minder! Waarschijnlijk loopt hij inmiddels al een tijd braaf achter je aan ;)!

    Een fijne week! Lieve groetjes, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Schijnt toch iets te zijn voor jongsten: hoe vaak wij de onze niet kwijt waren .....verschrikkelijk!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha die dude zag er toen al uit dat hij niet in zeven sloten tegelijk zou lopen, maar wat bezorgen ze je af en toe toch een hartverzakking hè.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik begrijp je helemaal. Die paniek vergeet je nooit meer.
    Wat een heerlijke foto's!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Geweldig wat een verhaal...en geweldig foto!
    warme groet,
    Marianne

    BeantwoordenVerwijderen
  7. OOhhh wat erg als je je kind kwijt bent wij zijn onze middelste zoon toen ongeveer acht jaar drie kwartier kwijt geraakt in Oranjestad ... bbbrrrr dat gevoel wat ik toen had hoop ik
    nooit meer mee te maken wat erg ... fijne maandag ... Gerd@

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Vreselijk dat gevoel dat je je kind kwijt bent, ik heb hetzelfde meegemaakt in het shoppingcenter te Genk. Met tante Bieke aan het kijken naar de kleedjes en plots realiseer ik mij dat ons oudste dochter, toen 3 niet meer volgde. Met een kloppend hart en met moeite uit mijn woorden gerakend winkeljuf aangesproken en na een tijdje zoeken hebben wij haar gevonden, ze zat verstopt onder de kledingrekken en was daar rustig aan het spelen met propjes papier.
    Dit moment vergeet ik nooit meer...

    Fijne week nog...

    Liefs
    Marieke

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een verhaal Marion. Het lijkt me zo erg als je een kind kwijt bent. Ik vind wel dat je prachtige kinderen hebt. Mooi is dat om weer eens oude herinneringen op te halen.
    Fijne dag!

    Lieve groet,
    Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wauw..dat maakte wel indruk, zoiets vergeet je dan ook niet snel! ik kan me de stres voorstellen als je eentje even kwijt bent..slik..gelukkig goed gekomen.Nicole*

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Terug in de tijd, zowel het verhaal als de foto's
    drukken zoveel gevoel uit, mooi om terug te zien,
    wat kun je dan genieten van die goede oude tijd:)


    Lieve groetjes,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dat kan ik geloven dat je even het noorden kwijt waard op dat moment. En Maastricht, prachtig hè. Ik kom er vaak omdat het minder dan een half uurtje rijden is.

    BeantwoordenVerwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...