zondag 6 mei 2012

Overgevoelig.

Ik had er weer eens last van....brok in mijn keel en tranen in mijn ogen. En dat om een stukje uit een tv-programma. 'De Slag om Arnhem', een BNN reportageserie waarin 12 jongeren de kans kregen om een stukje geschiedenis te herbeleven. Toen ze net als hun leeftijdsgenoten in WOII, de 'laatste brief' naar hun ouders schreven schoot ik vol.

Het bracht mij in gedachten terug naar 'The American Cemetery' in Colleville, Normandië. Daar moest ik jankend de rondleiding met gids, die zo'n echte brief voorlas, verlaten. Volledig overmand door de emoties die ik 'voelde' van zoveel gesneuvelde soldaten. Zij vochten voor onze vrijheid en betaalden daar de hoogste prijs voor. Zo heftig om al die kruizen te zien staan. Zo tastbaar hoe allesvernietigend een oorlog is.


Een ander kippenvelmoment had ik toen we Pointe du Hoc bezochten. Dat was Duits domein met bunkers en kanonnen. Maar de Duitse soldaten die hun vaderland moesten dienen, waren net zo goed jonge jongens die geen andere keus hadden dan te vechten voor de zwaar gestoorde waanideeën van één man (die engerd met dat snorretje) Zij hadden ook ouders die ze achterlieten en waren waarschijnlijk net zo bang als de soldaten die voor onze vrijheid vochten. Het geeft mij een verward en dubbel gevoel als ik daar aan denk.


Inmiddels is het 3 jaar geleden dat we Normandië met zijn vele tastbare herinneringen aan WOII bezochten. Het was heel indrukwekkend en ik ben blij dat ik dit stukje geschiedenis gezien en 'gevoeld' heb. Om de mannen te eren die er voor ons waren.......


Ik zit wèèr te mijmeren en te slikken. Misschien ligt het wel aan het feit dat jongste zoon op schoolexcursie is. Word ik zo onrustig van. Zaterdagnacht is hij vertrokken naar de Provence en inmiddels bericht gehad dat de bus veilig is aangekomen. Ik ben zo'n overbezorgde moederkloek. Vooral omdat hij een beetje sukkelt met zijn gezondheid. (Oeps, daar mag ik het niet over hebben)
Anyway, ondanks dat ik dit...........


.......................en dit...........


de komende week niet zal tegenkomen, zal ik heel erg blij zijn als hij vrijdag weer heelhuids thuis aankomt.



13 opmerkingen:

  1. Ja, moeders blijven moederen, ongeacht de nationaliteit, leeftijd of tijdperk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Af en toe mijmeren mag, als je al die beelden ziet dan ben je zo blij dat wij in vrijheid leven.
    Ja moeders blijven ook mijmeren over hun kinderen, we zijn altijd maar blij als ze weer veilig thuis zijn.
    Sterkte de komende week, het komt vast goed.

    Lieve groet,
    ♥Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ja, ik vind het ook altijd heel indrukwekkend en beleef deze dagen ook altijd heel intens. Ik heb zelf altijd de gewoonte om in deze tijd een boek te kopen over de oorlog. Vorige week kocht ik "De pianiste van Theresienstadt" van Alice Herz-Sommer. Zij is 108 jaar en de oudste overlevende van de Holocaust. En ook "Een pluisje in de wind" van Bloeme Evers-Emden, de moeder van rabbijn Evers.
    Wat mogen we dankbaar zijn in vrijheid te leven.

    Lieve groet,
    Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Al word ik niet overmand door emoties, de vrijheid en dus ook het moment van herdenken vind ik héél belangrijk. Vrijheid mag nooit gewoon worden en ik hoop dat de generaties na ons er net zo over blijven denken!

    Lieve groet, Ingrid

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Herdenken is wat we moeten blijven doen.
    Stil staan bij al die mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid ...
    Dat moeder-zijn houdt niet op als ze een weekje naar de Provence gaan.
    Terwijl zoonlief GENIET loop jij met een kronkel in je maag ;-)
    Komt goed meis even je gedachten op wat anders !!!
    Groetjezz lfs mij

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ja ik voel het ook allemaal zo. Het is indrukwekkend om te zien hoeveel (jonge) mensen hun leven moesten verliezen voor onze vrijheid. wat verschrikkelijk voor de nabestaanden.
    Zoveel verdriet. Ik kan er ook van volschieten.

    Sterkte deze week met het "loslaten" van je zoon. Ik weet nog dat mijn kinderen gingen.... en hoe moeilijk ik dat vond. En morgen gaat één van die zoons weer op educatieve reis mee met al die jongeren..... maar nu als ervaren leraar. Ik weet hoe lastig hij het vond dat ik me toen zorgen maakte. Nu zie ik bij hem, naast het plezier in zo'n reis, ook het verantwoordelijkheidsgevoel om al zijn jongens en meiden weer heelhuids terug te krijgen. Voor zover het in zijn vermogen ligt. Ik heb geleerd dat ik maar gewoon elke dag voor mijn kinderen moet bidden. En dan toch maar loslaten.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik kan me goed voorstellen hoe jij je voelt. Zit zelf ook in de fase van het "loslaten". Valt af en toe niet mee hè? Heb echter wel geleerd dat ik me vaak nog druk loop te maken om dingen waar ze zelf al lang geen last meer van hebben.....
    En voordat je het weet is het weer vrijdag en ploft hij moe maar o zo voldaan in z'n eigen bedje!
    Lieve groetjes, Peet.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Zo maakte concentratiekamp Buchenwald (toen de muur er nog stond dus het nog echt Oost-Duitsland was) diepe indruk op me. Ik heb nog altijd plannen om dat ook eens aan de pubers te laten zien. Beetje stof tot nadenken kan nooit kwaad.

    Sterkte met een puber minder in huis deze week!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Herkenning, Marion. Deels dan... Jouw foto's zouden zomaar uit mijn album kunnen komen. Wat was dat indrukwekkend zeg. En wat voelde ik me dankbaar. Nog, als we aan Jip vragen of we eens naar een andere plek als gewoonlijk op vakantie willen gaan, dan wil hij weer naar Normandie. Naar Omaha Beach, Point du Hoc... ook op hem heeft het veel indruk gemaakt. Dit voorjaar waren we Arnhem, en het verhaal over de slag daar maakte de geschiedenis over de invasie rond. En deel twee van je verhaal... dat schuif ik lekker voor me uit zolang dat nog kan. Maar ik weet zeker dat ik me ook zo zal voelen...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Het blijft vreselijk.....het is fijn dat we er elke keer weer bij stil staan....een eerbetoon ....wat nooit over mag gaan.
    Kindjes worden groot....het is moeilijk om het los te laten....die van mij is 25 jaar....leeftijd doet niet ter zaken .....ook nu vind ik het soms moeilijk.
    Je zoon zal het vast geweldig hebben!!!!!
    Ik wens je een fijne week & lieve groetjes,
    Silvia

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Normandië heeft op ons ook een grote indruk gemaakt. Wij waren er jaren geleden in de meivakantie. Zó indrukwekkend om alles overdag te bekijken, en dan 's avonds 'the longest day' op televisie.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. We blijven mama's en mogen we bezorgd zijn om onze kinders...!?
    Jeetje zeg dat is trouwens ook geen misselijk reisje naar de Provence.

    Liefs,

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Vreselijk wat er gebeurt met die onschuldige mensen in zo'n oorlog en wij mogen het niet vergeten dat mensen hun leven lieten om ons de vrijheid te schenken.

    Je kinderen loslaten is inderdaad niet gemakkelijk, maar dit komt wel geleidelijk aan... tenslotte blijft je een moeder...

    Liefs
    marieke

    BeantwoordenVerwijderen

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...