Ik ben er niet gerust op! Jij wel?

Voor het eerst sinds hele lange tijd voel ik weer eens de behoefte om even mijn gedachten te ordenen middels een blogje. Vooral nu we in deze onzekere tijden leven. De nieuwsberichten, over de toestand in  Italië en Spanje en meer delen van de wereld, bezorgen mij toch wel enige paniekaanvallen en piekernachten. Gaat het hier in Nederland ook zover komen?

Ik zit nu thuis van mijn werk (nog steeds in dienst bij de bibliotheek) en heb uiteraard veel tijd om na te denken. Maak me ontzettend zorgen over mijn moeder, maar daarmee ook over mijzelf want ik wil natuurlijk niet gegrepen worden door dit heftige virus omdat ik er wil zijn voor haar. Al heb ik mijn ma de afgelopen periode alleen op afstand gezien en alleen gesproken per telefoon. Gisteren haar boodschappen in de berging gelegd, zodat ze deze zelf kon ophalen. Ik neem gewoon geen enkel risico. Ben de braafste van de klas wat betreft sociale onthouding.

Nu heb ik ook mijn op zichzelf wonende kinderen verzocht om even niet bij mij op bezoek te komen. Nou....daar werd op zijn zachtst gezegd niet echt positief op gereageerd....
Daarin staan we lijnrecht tegenover elkaar. Terwijl mijn dochter gisteren toch echt bij haar zieke vriend op bezoek was (c-virus??) en mijn zonen zich ook niet echt houden aan de verzoeken die onze premier en zoveel andere deskundigen ons adviseren: de eerder genoemde sociale onthouding.

Stel nu dat ik ziek word, precies wanneer die piek van corona-gevallen het hoogst is, de ziekenhuizen overvol zijn en de zorgverleners (wat een HELDEN) aan het eind van hun latijn? Dan mag ik hopen dat mijn kinderen graag zouden zien dat ik de best mogelijke behandeling krijg. Maar stel dat dat dan niet mogelijk is.
En stel je dan ook eens voor dat dat misschien voorkomen had kunnen worden door elkaar een paar weken niet ín het echt te zien, maar via face-time of andere sociale media-kanalen.

Het gaat in dit geval om het afvlakken van de curve. Het uitspreiden van het aantal patiënten over een langere periode, zodat iedereen die ernstig ziek wordt, een kans heeft om te overleven en de juiste verzorging in een ziekenhuis kan krijgen. Hoe krijg ik dat mijn kinderen aan het verstand gebracht.
En niet alleen mijn kinderen. Ik zie tijdens mijn dagelijkse wandelingetje (ik loop met grote bogen om andere mensen heen) heel veel mensen dicht bij elkaar lopen/staan/zitten. Alsof het 'buiten zijn' bescherming genoeg is.  Zucht....

Nou...laat mij maar een bang schaap zijn. Dit virus zijn we nog lang niet kwijt en dat ik het een keer ga krijgen is ook wel een vaststaand feit. Maar ik hoop dat ik de milde vorm krijg en niet wekenlang in een IC-bed voor mijn leven moet vechten. Dat wens ik werkelijk niemand toe........

Betere tijden: vakantie 2019 in Lissabon