zondag 29 maart 2020

Sweet memories

Sinds ik vorig jaar september met het opruimvirus besmet raakte (nee, niet zo extreem als Marie Kondo hoor), ben ik al heel wat 'sweet memories' tegen gekomen. Het heeft me in de afgelopen periode veel blije momentjes bezorgd. Een paar weken had ik overigens de laatste rommelplekjes aan kant en nu....tja....tijd over vanwege die coronacrisis. Dan maar over één van mijn zoete herinneringen bloggen.

Het verhaal begint eigenlijk in november 2015 toen mijn vader overleed. Ik moest de muziek uitkiezen voor zijn uitvaart en 1 nummer kreeg ik maar niet uit mijn hoofd. Ik zocht bevestiging, want het was niet echt een traditioneel uitvaartnummer dus ik ging op zolder zoeken naar het koffertje met singletjes om mijzelf ervan te vergewissen dat dat nummer ook werkelijk 1 van de singeltjes in dat koffertje was. Ik was ervan overtuigd dat ik dat groen geruite museumstuk nooit had weggegooid, maar hoe ik ook zocht......het was nergens te vinden. Bijna beschuldigend vroeg ik aan mijn man wat hij ermee had gedaan. Ik kreeg zijn standaard antwoord: ik heb niks weggegooid. Helaas kon hij ook niet zeggen waar het zich bevond.


Afgelopen januari, toen de kerstspullen weer naar zolder moesten en ik nog steeds in de opruimfase zat, ging ik de voorzolder eens stevig aanpakken. Doos na doos, krat na krat, steeds meer (kerst)spullen verdwenen op de weggooi-stapel. Als je al ruim 35 jaar in hetzelfde huis woont, verzamel je nogal wat. En wat denk je? In het meest afgelegen hoekje van die voorzolder vond ik het koffertje waar ik 4,5 jaar geleden zo naarstig naar op zoek was.


Ik kon uiteraard mijn geluk niet op. Toch duurde het tot vandaag voordat ik de schatten in het koffertje bekeek. Een heerlijke 'walk down Memory Lane'. Het allereerste plaatje van mijn ouders was 'Rose Garden' van Lynn Anderson. Mijn ma's favoriet: 'My special prayer' van Percy Sledge. En, niet onbelangrijk, het nummer 'Go Like Elijah' van Chi Coltrane, wat ik persé tijdens de uitvaart wilde laten horen!! De tekst is eigenlijk heel toepasselijk. Ik zal hem onderaan dit blogje toevoegen.
Eerlijk is eerlijk....ik vond de muzieksmaak van mijn pa vroeger heel erg gênant. Op de foto zie je ook een paar van zijn andere favorieten.....


Het enige wat ik dus niet terug heb gevonden, is MIJN eerste singletje, 'Swinging on a star' van Spooky & Sue. Dat had er toch echt in moeten zitten dus ik blijf nu weer licht vertwijfeld achter. Ach ja...wellicht dat ik dat bij een volgende opruimronde weer terugvind...
Nog even een overzichtsfoto:

Chi Coltrane - Go like Elijah

Someday my time to die will come
when that will be, I do not know
I only know that when I have to go

Yeah, when I go, I wanna go
Just let me go, oh, when I go
I wanna go, Lord, let me go
just let me go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
I wanna go like Elijah when I go

I don't want no tombstone above my head
and I don't want no pinebox for my bed
and I don't want anyone to say I'm dead

Lord, when I go, I wanna go
just let me go, oh, when I go
I wanna go, Lord, let me go
just let me go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
just let me go like Elijah when I go

I don't want no one cryin'
or feelin' sad
or standin' in the rain without their hat
I wanna go up happy, imagine that

Yeah, when I go, just let me go
I wanna go - when I go
just me go - yeah, when I go
I wanna go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
just let me go like Elijah when I go...
I wanna go like Elijah when I go
just let me go like Elijah when I go...

donderdag 19 maart 2020

Ik ben er niet gerust op! Jij wel?

Voor het eerst sinds hele lange tijd voel ik weer eens de behoefte om even mijn gedachten te ordenen middels een blogje. Vooral nu we in deze onzekere tijden leven. De nieuwsberichten, over de toestand in  Italië en Spanje en meer delen van de wereld, bezorgen mij toch wel enige paniekaanvallen en piekernachten. Gaat het hier in Nederland ook zover komen?

Ik zit nu thuis van mijn werk (nog steeds in dienst bij de bibliotheek) en heb uiteraard veel tijd om na te denken. Maak me ontzettend zorgen over mijn moeder, maar daarmee ook over mijzelf want ik wil natuurlijk niet gegrepen worden door dit heftige virus omdat ik er wil zijn voor haar. Al heb ik mijn ma de afgelopen periode alleen op afstand gezien en alleen gesproken per telefoon. Gisteren haar boodschappen in de berging gelegd, zodat ze deze zelf kon ophalen. Ik neem gewoon geen enkel risico. Ben de braafste van de klas wat betreft sociale onthouding.

Nu heb ik ook mijn op zichzelf wonende kinderen verzocht om even niet bij mij op bezoek te komen. Nou....daar werd op zijn zachtst gezegd niet echt positief op gereageerd....
Daarin staan we lijnrecht tegenover elkaar. Terwijl mijn dochter gisteren toch echt bij haar zieke vriend op bezoek was (c-virus??) en mijn zonen zich ook niet echt houden aan de verzoeken die onze premier en zoveel andere deskundigen ons adviseren: de eerder genoemde sociale onthouding.

Stel nu dat ik ziek word, precies wanneer die piek van corona-gevallen het hoogst is, de ziekenhuizen overvol zijn en de zorgverleners (wat een HELDEN) aan het eind van hun latijn? Dan mag ik hopen dat mijn kinderen graag zouden zien dat ik de best mogelijke behandeling krijg. Maar stel dat dat dan niet mogelijk is.
En stel je dan ook eens voor dat dat misschien voorkomen had kunnen worden door elkaar een paar weken niet ín het echt te zien, maar via face-time of andere sociale media-kanalen.

Het gaat in dit geval om het afvlakken van de curve. Het uitspreiden van het aantal patiënten over een langere periode, zodat iedereen die ernstig ziek wordt, een kans heeft om te overleven en de juiste verzorging in een ziekenhuis kan krijgen. Hoe krijg ik dat mijn kinderen aan het verstand gebracht.
En niet alleen mijn kinderen. Ik zie tijdens mijn dagelijkse wandelingetje (ik loop met grote bogen om andere mensen heen) heel veel mensen dicht bij elkaar lopen/staan/zitten. Alsof het 'buiten zijn' bescherming genoeg is.  Zucht....

Nou...laat mij maar een bang schaap zijn. Dit virus zijn we nog lang niet kwijt en dat ik het een keer ga krijgen is ook wel een vaststaand feit. Maar ik hoop dat ik de milde vorm krijg en niet wekenlang in een IC-bed voor mijn leven moet vechten. Dat wens ik werkelijk niemand toe........


Betere tijden: vakantie 2019 in Lissabon





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...