Sweet memories

Sinds ik vorig jaar september met het opruimvirus besmet raakte (nee, niet zo extreem als Marie Kondo hoor), ben ik al heel wat 'sweet memories' tegen gekomen. Het heeft me in de afgelopen periode veel blije momentjes bezorgd. Een paar weken had ik overigens de laatste rommelplekjes aan kant en nu....tja....tijd over vanwege die coronacrisis. Dan maar over één van mijn zoete herinneringen bloggen.

Het verhaal begint eigenlijk in november 2015 toen mijn vader overleed. Ik moest de muziek uitkiezen voor zijn uitvaart en 1 nummer kreeg ik maar niet uit mijn hoofd. Ik zocht bevestiging, want het was niet echt een traditioneel uitvaartnummer dus ik ging op zolder zoeken naar het koffertje met singletjes om mijzelf ervan te vergewissen dat dat nummer ook werkelijk 1 van de singeltjes in dat koffertje was. Ik was ervan overtuigd dat ik dat groen geruite museumstuk nooit had weggegooid, maar hoe ik ook zocht......het was nergens te vinden. Bijna beschuldigend vroeg ik aan mijn man wat hij ermee had gedaan. Ik kreeg zijn standaard antwoord: ik heb niks weggegooid. Helaas kon hij ook niet zeggen waar het zich bevond.

Afgelopen januari, toen de kerstspullen weer naar zolder moesten en ik nog steeds in de opruimfase zat, ging ik de voorzolder eens stevig aanpakken. Doos na doos, krat na krat, steeds meer (kerst)spullen verdwenen op de weggooi-stapel. Als je al ruim 35 jaar in hetzelfde huis woont, verzamel je nogal wat. En wat denk je? In het meest afgelegen hoekje van die voorzolder vond ik het koffertje waar ik 4,5 jaar geleden zo naarstig naar op zoek was.

Ik kon uiteraard mijn geluk niet op. Toch duurde het tot vandaag voordat ik de schatten in het koffertje bekeek. Een heerlijke 'walk down Memory Lane'. Het allereerste plaatje van mijn ouders was 'Rose Garden' van Lynn Anderson. Mijn ma's favoriet: 'My special prayer' van Percy Sledge. En, niet onbelangrijk, het nummer 'Go Like Elijah' van Chi Coltrane, wat ik persé tijdens de uitvaart wilde laten horen!! De tekst is eigenlijk heel toepasselijk. Ik zal hem onderaan dit blogje toevoegen.

Eerlijk is eerlijk....ik vond de muzieksmaak van mijn pa vroeger heel erg gênant. Op de foto zie je ook een paar van zijn andere favorieten.....

Het enige wat ik dus niet terug heb gevonden, is MIJN eerste singletje, 'Swinging on a star' van Spooky & Sue. Dat had er toch echt in moeten zitten dus ik blijf nu weer licht vertwijfeld achter. Ach ja...wellicht dat ik dat bij een volgende opruimronde weer terugvind...

Nog even een overzichtsfoto:

Chi Coltrane - Go like Elijah

Someday my time to die will come
when that will be, I do not know
I only know that when I have to go

Yeah, when I go, I wanna go
Just let me go, oh, when I go
I wanna go, Lord, let me go
just let me go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
I wanna go like Elijah when I go

I don't want no tombstone above my head
and I don't want no pinebox for my bed
and I don't want anyone to say I'm dead

Lord, when I go, I wanna go
just let me go, oh, when I go
I wanna go, Lord, let me go
just let me go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
just let me go like Elijah when I go

I don't want no one cryin'
or feelin' sad
or standin' in the rain without their hat
I wanna go up happy, imagine that

Yeah, when I go, just let me go
I wanna go - when I go
just me go - yeah, when I go
I wanna go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
and ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize
just let me go, I wanna go
when my time comes for me to go
just let me go like Elijah when I go...
I wanna go like Elijah when I go
just let me go like Elijah when I go...

Ik ben er niet gerust op! Jij wel?

Voor het eerst sinds hele lange tijd voel ik weer eens de behoefte om even mijn gedachten te ordenen middels een blogje. Vooral nu we in deze onzekere tijden leven. De nieuwsberichten, over de toestand in  Italië en Spanje en meer delen van de wereld, bezorgen mij toch wel enige paniekaanvallen en piekernachten. Gaat het hier in Nederland ook zover komen?

Ik zit nu thuis van mijn werk (nog steeds in dienst bij de bibliotheek) en heb uiteraard veel tijd om na te denken. Maak me ontzettend zorgen over mijn moeder, maar daarmee ook over mijzelf want ik wil natuurlijk niet gegrepen worden door dit heftige virus omdat ik er wil zijn voor haar. Al heb ik mijn ma de afgelopen periode alleen op afstand gezien en alleen gesproken per telefoon. Gisteren haar boodschappen in de berging gelegd, zodat ze deze zelf kon ophalen. Ik neem gewoon geen enkel risico. Ben de braafste van de klas wat betreft sociale onthouding.

Nu heb ik ook mijn op zichzelf wonende kinderen verzocht om even niet bij mij op bezoek te komen. Nou....daar werd op zijn zachtst gezegd niet echt positief op gereageerd....
Daarin staan we lijnrecht tegenover elkaar. Terwijl mijn dochter gisteren toch echt bij haar zieke vriend op bezoek was (c-virus??) en mijn zonen zich ook niet echt houden aan de verzoeken die onze premier en zoveel andere deskundigen ons adviseren: de eerder genoemde sociale onthouding.

Stel nu dat ik ziek word, precies wanneer die piek van corona-gevallen het hoogst is, de ziekenhuizen overvol zijn en de zorgverleners (wat een HELDEN) aan het eind van hun latijn? Dan mag ik hopen dat mijn kinderen graag zouden zien dat ik de best mogelijke behandeling krijg. Maar stel dat dat dan niet mogelijk is.
En stel je dan ook eens voor dat dat misschien voorkomen had kunnen worden door elkaar een paar weken niet ín het echt te zien, maar via face-time of andere sociale media-kanalen.

Het gaat in dit geval om het afvlakken van de curve. Het uitspreiden van het aantal patiënten over een langere periode, zodat iedereen die ernstig ziek wordt, een kans heeft om te overleven en de juiste verzorging in een ziekenhuis kan krijgen. Hoe krijg ik dat mijn kinderen aan het verstand gebracht.
En niet alleen mijn kinderen. Ik zie tijdens mijn dagelijkse wandelingetje (ik loop met grote bogen om andere mensen heen) heel veel mensen dicht bij elkaar lopen/staan/zitten. Alsof het 'buiten zijn' bescherming genoeg is.  Zucht....

Nou...laat mij maar een bang schaap zijn. Dit virus zijn we nog lang niet kwijt en dat ik het een keer ga krijgen is ook wel een vaststaand feit. Maar ik hoop dat ik de milde vorm krijg en niet wekenlang in een IC-bed voor mijn leven moet vechten. Dat wens ik werkelijk niemand toe........

Betere tijden: vakantie 2019 in Lissabon

Mijn andere blog....

Op About Sjonke schreef ik dit:

Ruim vier jaar verder.....

Blankenberge

Dit verhaal gaan terug naar de zomervakantie van vorig jaar. Toen had ik tijdens onze staycation een vreselijk grrrrrrr-moment. Zo erg, dat ik per direct besliste dat ik TOCH NOG EEN PAAR DAGEN WEG WILDE!! En dat deden we. We gingen een paar dagen naar Vlissingen en het werd een geslaagde minivakantie. Helaas zijn daar, door het vele lopen, mijn knieklachten erger geworden. Maar dat even terzijde.

Ik ben niet zo van lange vakanties, hoef ook niet persé ver weg. Maar omdat die paar dagen vorig jaar zo goed waren bevallen, hebben we dit jaar weer een paar daagjes 'gepakt'. Naar het Belgische Blankenberge. Woensdag weg en vrijdag weer terug. En dit keer hebben we fietsen meegenomen. Gewoon achterin de auto, want een fietsendrager hebben we niet.
Was het een geslaagde vakantie......ja en nee. Het weer en mijn lijf werken niet altijd mee. Raak ik wel eens gefrustreerd door en ik heb de neiging om die frustraties er meteen uit te gooien. Dus al fietsend in de regen floepte er zo nu en dan een lelijk woord uit ;-)

Toch hebben we nog best veel gedaan (voor mijn doen) en lijkt het of we veel langer zijn weggeweest. Het begon woensdag dus met een wandelingetje over de Boulevard en vervolgens een fietsritje in de regen.....#@&%(censuur). De buurt een beetje verkennend eindigden we bij de opbouw van de avondmarkt nabij de haven. Was nog niet veel te zien en het regende gestaag door. Eerst maar even wat gedronken bij The Northsea en daarna toch over de nog vrij lege markt gelopen. Het werd maar niet droog. Fietsen weer in de auto gegooid, (deze stond een stukje verder dan ons hotel op een beveiligde parkeerplaats) en ff  uitgerust in het hotel. Uiteindelijk...halleluja.....stopte het met regenen en toen onze magen begonnen te knorren, zochten we een eettentje op. Lekker gegeten bij restaurant Seagull. Na een kort wandelingetje kwamen we weer op die avondmarkt terecht waar het inmiddels loeidruk was. Het rook er heerlijk, maar ja....we hadden net gegeten en ik kon echt niks meer op. Op de Blankenbergse boulevard was het druk en er stond best veel wind. Dat maakte slaperig en met de volgende regenbui in het vooruitzicht, zochten we snel onze hotelkamer op. Ik was zo vertrokken...zzzzz......

Dag 2.....HET WAS DROOG. Na het ontbijt de fietsen gepakt en via Wenduine naar het pittoreske De Haan gefietst. Een heerlijk tochtje met wat tegenwind helaas, maar dat betekende ook dat de terugreis veel makkelijker zou zijn ;-) Elk nadeel heb zijn voordeel en zo is het maar net.
Het is een wereld van herkenning voor ons, want jaaaaaren geleden hebben we met ons toen nog jonge gezin op een vakantiepark in De Haan gezeten en dus al die stadjes aan de kust al eerder bezocht. De Haan aan Zee blijft prachtig met zijn gebouwen in Belle Epoque-stijl. We zijn ook nog een 'gewone' woonwijk ingereden om ons te vergapen aan al die prachtige huizen. In De Haan hebben we bij Bistro 14 genoten van een goed vullende 2-gangen lunch. Voorgerecht: garnalenkroketjes!! Want 'When in Belgium, eat GARNALENKROKETJES!!' Mijn lijfspreuk...hahahaha.....
Op de weg terug naar Blankenberge heeft de zon continu geschenen.......voelde als een cadeautje. Na de fietstocht namen we een lange rustpauze. Hadden we beter niet kunnen doen, want ik werd zo lui en loom dat ik mezelf bijna niet meer bij elkaar geraapt kreeg voor het avondeten. Mijn man had er ook last van. Tussendoor waren er weer wat regenbuitjes gevallen, maar eenmaal droog waagden we ons naar buiten. Plan was om naar de pier van Blankenberge te wandelen, maar die was net iets te ver weg. Hadden we beter op de fiets kunnen gaan. Ach ja....het was inmiddels etenstijd en we zochten naar een restaurantje waar we pasta konden eten. Dat vonden we: restaurant Montmartre. Een mooie zaak, maar het eten viel ons een beetje tegen. Ach ja......kan gebeuren. De avondwandeling werd wederom ruw verstoord door een mals regenbuitje. We waren weer vroeg 'thuis' en ik lag weer vroeg op 1 oor. Toch die gezonde zeewind hè.

De laatste ochtend waren we vroeg op, hebben we snel ontbeten en uitgecheckt en zijn we naar Brugge gereden. Deze prachtige stad bezoeken we bijna ieder jaar wel een keertje. Meestal als de grote antiek/brocantemarkt wordt gehouden, maar nu als tussenstop op onze terugreis. Ik zag ineens een bord met 'gratis parkeren' en opperde tegen manlief om hier te gaan staan en met de fiets naar het centrum te rijden. Was een goeie zet. Vooral omdat we nu uiteindelijk delen van Brugge hebben gezien waar we eerst nooit kwamen. Het bekende deel hebben we gefietst. Daarna de fietsen weggezet en een andere kant op gewandeld dan normaal. Zo kwamen we bij het Frietmuseum uit. We hadden bijna kaartjes gekocht, maar de frituurwalm hield ons tegen....was iets te vroeg op de ochtend. Het Jan van Eijckplein was 1 van de juweeltjes die ik nog niet kende. Heerlijk gewandeld, op een terrasje gezeten met een prachtig uitzicht (tenminste...als er geen andere toeristen voor onze neus gingen staan) en per fiets nog wat minder toeristische straatjes verkend. Wat een mooie, oude stad is Brugge!! Wellicht volgend jaar een hotel boeken in deze prachtige stad.

Als ik mijn verhaal zo terug lees is het uiteindelijk toch meer TOP dan flop geweest. Ik kan er in ieder geval weer even tegen.......

Het enige op mijn bucketlist

Het gebeurt niet snel dat ik de aandrang krijg om er een blogje uit te persen. Het zit eigenlijk helemaal niet meer in mijn systeem. Maar vandaag dacht ik: laat ik mijn grote wens eens op het www gooien voordat iemand in mijn omgeving mijn droom steelt...hihi. Een droomwens die ik al een paar jaar heb, maar waar ik zeker ook nog een paar jaar op moet wachten voordat deze überhaupt werkelijkheid kan gaan worden. Als dat ooit al gaat gebeuren.......

Omdat ik niet zo'n die-hard vakantieganger ben en ik het liefst al mijn dierbaren dichtbij wil hebben, lijkt het mij helemaal geweldig om ooit....tadaaaa........komt ie....mijn wens......een heel groot vakantiehuis te huren, met zwembad, dichtbij zee, op een idyllische locatie en een heerlijk klimaat. En daar met man, kinderen, aanhang en (mocht we daar mee gezegend worden) kleinkinderen een geweldige tijd door te brengen. Veel bbqen, lang buiten keuvelen en vooral genieten van elkaar. Bijvoorbeeld hier.....

(afebeelding van internet)

Volgens mij heb ik dit zelfs nog nooit met man en kinderen gedeeld. Bang dat zij het helemaal niet leuk zouden vinden. Ach, we zien wel of mijn droom ooit uit gaat komen. Voorlopig gaan mijn man en ik af en toe een paar daagjes (is lang genoeg) alleen weg en trekken de kinderen ieder zelf hun plan. Oudste gaat weer naar Verweggistan (Azie), jongste zoon naar Marbella en dochter heeft (nog) niks gepland, want heeft zich op extra werken gestort deze zomer. Zij hoopt er nog een studie aan te plakken nu zij haar HBO-diploma in de pocket heeft.

Hoe het verder mij mij gaat?

Tja....weer iets meer beperking. Vorig jaar lang last gehad van een ontsteking in mijn knie. Na wat gedokter blijkt dat ik slijtage heb aan het kraakbeen. Helaas is een knieprothese geen optie. Ik heb namelijk een afwijkende vorm bot (niet door slijtage.....bot was helemaal intact) en daarom kan er geen knieprothese geplaatst worden....zucht.

Dus ik hobbel (letterlijk) verder en geniet van alles wat ik nog wel kan. Geniet van koffiemomentjes, lunches en etentjes en probeer op gewicht te blijven......

Oeps, dat laatste floepte er zomaar uit ;-)

Oh ja....en ik heb inmiddels een hele mooie badkamer. Heeft ook heel lang op mijn wensenlijst gestaan en het is eindelijk gelukt. Zo blij mee.....

Op de onderste foto zitten de steuntjes er nog in. Inmiddels verwijderd, want dat douchte makkelijker....whoehahahaha. 

Ik ga weer maar een rondje wandelen, want zitten op een gewone stoel is pijnlijk voor mijn knie. Beweging is altijd beter!! Doei blogbuurtjes en wie weet tot snel weer hier in blogland! Dikke kus.

Pa 30-5-1936 - 16-11-2015

In liefdevolle herinnering aan mijn pa.

Een man van weinig woorden,

een man, die van iedereen houdt,

één die niemand wil storen,

maar met een hart van goud

Op maandag 16 november is mijn pa overleden aan de gevolgen van de slopende ziekte copd. Het ging al een poosje slechter, maar toch zagen we het niet aankomen. Vooral omdat mijn pa al meerdere malen in slechte toestand in het ziekenhuis belandde. Op zondagmiddag belde mijn ma mij op om te zeggen dat ze de dienstdoende arts had gebeld. Ik ben eerst naar hun huis gegaan en daarna gevolgd naar de spoedeisende hulp. Mijn pa was ongeduldig en wilde snel naar een kamer. Toch maakte hij nog grapjes tegen het verplegend personeel. Maar wat had hij het benauwd, ik was er niet gerust op. 's Avonds werd hij suf vanwege de hoge concentratie CO2 in zijn bloed en zakte langzaam weg. Hij is maandagochtend om 11:19 uur overleden.

Mijn kinderen (zijn kleinkinderen) en ik hebben gezamenlijk alle teksten voor zijn uitvaart geschreven. Deze vond plaats op zaterdag 21 november. Mijn ma heeft de volledige regie aan mij, hun enige kind, overgelaten. Het was emotioneel en heel zwaar, maar ik heb het ondanks mijn verdriet met veel liefde gedaan. Een mooi moment was, dat toen we aankwamen er een prachtige regenboog aan de hemel stond. Misschien is de foto niet zo duidelijk, maar het gaf mij een troostend gevoel.

Heel lang heb ik getwijfeld of ik mijn laatste groet aan hem zelf zou voorlezen of hem uit handen zou geven. Ik was bang dat ik door verdriet overmand zou worden en niet meer uit mijn woorden zou kunnen komen. Gelukkig heb ik het zelf kunnen doen. Mijn twee zoons hebben ook gesproken op de uitvaart. Hieronder publiceer ik mijn eigen tekst, omdat deze blog voor mij een herinnering is aan deze verdrietige dag.

Lieve pa,

Vandaag is de dag dat ik definitief afscheid van je moet nemen. Het valt me zwaar, want ik ga je ongelooflijk veel missen. Mijn lieve, ruimhartige pa. Maar ik ben dankbaar en trots dat  je meer dan 51 jaar mijn pa hebt kunnen zijn die mij gesteund, geholpen en getroost heeft.

De laatste jaren waren voor jou niet makkelijk. Je moest zoveel van je vrijheid inleveren door die slopende ziekte. Je werd afhankelijk en hulpbehoevend. Gelukkig was daar ma die er voor zorgde dat je zoveel mogelijk jezelf kon blijven. Ik heb diep respect voor mijn zorgzame ma! Voor mij was je nog steeds dezelfde  grote stoere pa die ik om raad kon vragen, want je geest bleef helder en sterk.

Ik voelde je verdriet maar bleef toch grapjes maken alsof er niks aan de hand was. Het was juist die humor en nuchterheid die ons verbond. Zoals, volgens ma, zoveel karaktertrekken ons verbond. We waren twee handen op één buik.

Altijd was je er voor mij, mijn man en later ook voor onze kinderen, jouw geliefde kleinkinderen. Je paste vaak op, maar één ding deed je niet: luiers verschonen. Dat had je genoeg gedaan toen ik klein was en telkens een onaangename verrassing voor je had als ma even weg was.

Nooit vergeet ik dat je tijdens mijn langdurige ziekenhuisopname in 2004 iedere dag op bezoek kwam. Door weer en wind op de fiets, ik ben geen bezoekuur alleen geweest! Dat was een heftige tijd en jij en ma hebben mij er doorheen gesleept door te blijven helpen waar kon. Jaren later, toen de copd zich bij jou openbaarde, waren de rollen omgedraaid.

Nu resten slechts herinneringen. Mooie herinneringen van vroeger zoals de namen van de visjes leren die in ons aquarium zwommen, ik weet er zelfs nog een paar…neon-tetra’s en sluierstaartjes, samen sjoelen op de sjoelclub, een hoop gekheid maken en lachen tot de tranen over onze wangen rolden. Je moest ook zo onbedaarlijk lachen om de selfies die ik van ons tweeën maakte. 

Kerstmis vieren bij mij thuis werd een traditie. Spelletjes doen met zijn allen, lekker eten en na het eten steevast een wandelingetje. Vele feestjes en mijlpalen hebben we samen kunnen vieren. Bijzonder was het, dat je na een moeilijke periode toch bij mijn 50^e verjaardag kon zijn. Het was mijn allermooiste cadeau.

Lieve pa, je bent en blijft mijn grote held en je zit voor altijd in mijn hart. En ik beloof dat we goed voor ma zullen zorgen!  

 *********************************************************

Lang heb ik getwijfeld over de muziek. Eén nummer kwam telkens in mijn hoofd. Het was niet meteen een standaardkeuze voor een uitvaart, maar ik wist dat het in een ver verleden één van zijn favoriete nummers was. Toen het nummer gestart werd, wist ik dat het goed was. En daarom..........

Chi Coltrane

Dag pa, veel liefs van je dochter.

Een familieuitje op 10 januari!

Het was een stormachtige dag, zaterdag 10 januari 2015, maar wat heb ik genoten. In 2014 vierde ik op deze dag mijn mijlpaalverjaardag (klik) en dat was zo'n perfecte dag, dat ik bang was dat het dit jaar alleen maar tegen kon vallen. Daarom gooide ik het over een andere boeg en plande een gezinsuitje met manlief en onze drie kinderen. Wij zijn sowieso bijna nooit meer compleet en dan ook nog eens met zijn vijfjes op stap is extra bijzonder voor deze sentimentele dwaas (bedoel ik mijzelf mee uiteraard)

Tijdens de kerstlunch gooide ik het eerste ideetje in 'de groep': James Bond tentoonstelling in de kunsthal Rotterdam. Helaas werd dit plan niet met veel enthousiasme ontvangen. 'Hebben jullie dan ideetjes?', vroeg ik meteen. Alleen jongste zoon had zijn antwoord klaar. Hij wilde wel naar het Nationaal Militair Museum in Soesterberg. Uhhh.....dat moest even bezinken. Er werden ook uitstapjes naar Gent of Brussel voorgesteld. Dat is heel leuk als het een beetje fatsoenlijk weer is. Helaas waren die vooruitzichten niet perfect.
Het idee van dat museum begon een beetje te groeien. Ik had op hun website gekeken en ook meegekregen dat het in de Kerstvakantie op een gegeven moment zo druk was dat de deur dicht ging. Alleen naar binnen als er iemand naar buiten ging. Dit maakte dat mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dochter gepolst. Vond het geen probleem en oudste zoon zag dit ook wel zitten. Dus....het werd Soesterberg........

Na een toch wel turbulente autorit, krap zittend op de achterbank (tja, met zijn vijven mag ma in het midden achterin, want ik heb de kortste benen) kwamen we aan in Soesterberg waar we op de parkeerplaats bijna het linkerachterportier kwijtraakte door een flinke rukwind. Dat liep maar net goed af. Het was bar en boos buiten dus ik heb geen foto's van het imposante gebouw gemaakt. We wilden zo snel mogelijk naar binnen. Daar werden we getrakteerd op heel veel informatie over de geschiedenis van krijgsmacht en politie. Ondanks dat het niet zo 'mijn ding' was vond ik het reuze interessant. Jongste zoon had uiteraard de tijd van zijn leven, zijn pa ook en oudste zoon, die bouwkunde studeert op TUDelft keek vooral naar de constructies en ontwerpen van het gebouw zelf. En dochter en ik......maakten foto's ;-)
Daarom nu wat foto's..........

Ik heb nog veel meer foto's, voornamelijk van gevechtsvliegtuigen. Die hingen er heel veel. Aan het plafond. Oudste zoon stelde ons gerust dat die door de bijzondere dakconstructie, niet snel naar beneden zouden kukelen....hihi....

Na dit interessante museumbezoek wilden we de dag natuurlijk afsluiten met een heerlijke maaltijd. We hebben al vele 'keukens' uitgetest en dit keer wilden we een steakrestaurant uitproberen. Het Argentijns restaurant in onze eigen woonplaats was niet open....grrrrr. Onderweg in de auto diverse steakrestaurants in Breda gebeld. Nee hè....alles was vol. Dat kon toch niet waar zijn dat deze gezellige dag bij de Chinees zou eindigen :-) Om een lang verhaal kort te maken.....we zijn in Breda gaan zoeken, zijn 1 van de eerder gebelde restaurants binnen gegaan en kregen toch een tafel. We moesten alleen vòòr een bepaalde tijd weg zijn omdat er een reservering op stond. Eind goed, al goed. Bij Con Fuego hebben we genoten van een stevige maaltijd. Nou ja, de mannen dan. Oudste werkte een steak van 500 gram naar binnen en de andere twee mannen ieder een stuk vlees van 300 gram. Stelletje vreetzakken....lol.....
Het was een mooie dag, deze stormachtige 10 januari 2015!!!!!