THE CANDYMAN CAN……

Wie kent dit zinnetje niet? Eén van de liedjes uit de originele ‘Willy Wonka and the chocolate factory'-film. Het wordt gezongen door de snoepwinkeleigenaar die goeie zaken doet, want iedereen koopt er de Wonka-repen, omdat iedereen het ‘golden ticket’ wil winnen. En met die golden ticket winnen ze een rondleiding door de fabriek van de zonderlinge Willy Wonka. Chocoladerivieren, snoepbloemen en natuurlijk….Oempa Loempa’s. En wat gunde we het Charlie toch, dat hij won en naar binnen mocht met zijn opa. Samen met een stel onhebbelijke rotjong en even zo irritante ouders. Ik heb de film door de jaren heen ontelbare keren gezien en hij blijft leuk. Ik zou ook best zo’n magische snoepfabriek van binnen willen bekijken, maar ja….of die in het echt bestaat??????

Een magische snoepwinkel daarentegen, bestaat echt!!!! Die ben ik tijdens onze vakantie in Frankrijk tegen gekomen. In het schitterende plaatsje Aigues-Mortes kwamen we een snoepwinkel tegen die mij en mijn dochter meteen betoverde. Bij binnenkomst kreeg je een heerlijk koekje gevuld met fourré framboise aangeboden en in de winkel stond alles heel mooi uitgestald. We waren er even stil van. Telkens als we in het stadje waren, moest de winkel bezocht worden en op de laatste dag hebben we uiteindelijk die overheerlijke frambozen-koekjes gekocht. Niet goedkoop natuurlijk, maar allez, ’t was vakantie.

De winkel heet La Cure Gourmande en er is een hele keten van zoals op de website te zien is: http://www.la-cure-gourmande.com/ Zeg nou zelf….’t Is toch heel wat anders dan Jamin. En oke…als je de website ziet dan weet je dat het een commercieel concept is, maareh…volgens mij is iedereen die één van hun snoepwinkels bezoekt net zo betoverd als mijn dochter en ik…….

Waarschijnlijk gaan we dit voorjaar naar Parijs en daar zijn ook een paar ‘Gourmandes’ te vinden. Ik ga er vast en zeker één bezoeken. En oh ja….zelfs de verpakking (papieren zak) van de koekjes is zoooooo mooi, dat ik hem heb ingelijst!!!!

 

Hangt in ons kleinste kamertje



BEDANKT!!!

Ik wil Anja van de mooie brocante-blog Antonia hartelijk bedanken voor de award die ik van haar als aanmoediging heb gekregen. Ik ben er heel blij mee.
Fijn weekend allemaal!!

Bondi Rescue, seizoen 6, aflevering 1, 2 en 3

Ik heb een zwak...........
voor lifeguards in blauwe pakjes.Sinds de zomer van 2010 ben ik verslaafd aan Bondi Rescue. Het werd destijds op weekdagen uitgezonden door Net 5. Iedere avond van maandag tot en met vrijdag, om half 8, zat ik klaar om mijn dagelijkse dosis Bondi Rescue te 'absorberen'. Nadat alle 5 de seizoenen de revue gepasseerd waren, ben ik op YouTube gaan zoeken en gelukkig waren er genoeg filmpjes te vinden om mijn dagelijkse Bondi-honger te stillen.Doordat ik een aantal van deze zeer smakelijke Australische lifeguards volg op Twitter, was ik er zeer snel van op de hoogte dat het nieuwe seizoen ook op YouTube zou verschijnen. De eerste aflevering werd in Australie op een zondag zo'n 3 1/2 weken geleden uitgezonden. Ik zat op maandagochtend om half 8 plaatselijke tijd (hier in Nederland natuurlijk) naar de lang verwachtte nieuwe aflevering te kijken. Inmiddels zijn we 3 afleveringen verder en kan ik niet wachten tot de volgende.......
Nog een paar dagen wachten....zucht

KNOPEN AANZETTEN

….en dat wel 125 keer aan dezelfde jas. Ik weet dat ik soms kan overdrijven maar dit keer niet. Lees en huiver (Oke, nu overdrijf ik wel…..hihihi)

Vorige winter kochten we een nieuwe winterjas voor Daphne bij H&M. Een leuk, kittig, double breasted jasje met grote metalen knopen. Heel kort daarna was zij al een knoop kwijt en moest de reserveknoop er aan geloven. Dat kan. Die knopen worden er allemaal machinaal aangezet. Tenminste, dat geloof ik, want ik kan me er geen voorstelling bij maken hoe ze dat doen met een knoop met maar 1 gaatje. ’t Was lastig aanzetten, die knoop, maar het hoort er nu eenmaal bij. Gelukkig hebben de jongens, manlief en ikzelf altijd jassen met ritsen.

Dat was het begin van een winter vol doffe ellende. Soms moest ik 2 keer per week een knoop aanzetten. Vergat ik het een keer, dan moest ze met een half open jas naar school. Gelukkig kon ze vaak de bijna losgeraakte knoop redden. Ze was er natuurlijk alert op, omdat de reserveknoop al in gebruik was. Aan het eind van de winter was er toch een knoop zoekgeraakt. Vond ik niet zo erg. Ik had me allang voorgenomen dat de jas dit keer geen 2 winterseizoenen mee hoefde te gaan. Zodra er winterjassen in de winkels zouden verschijnen, gingen wij om een nieuwe jas. En dat hebben we ook gedaan. Weer een double breasted jas met metalen knopen. Ik was er wel een beetje huiverig voor, maar het was bij een andere winkel (We) dus ik nam het risico. Tot nu toe heb ik nog maar 1 keer een knoop hoeven aanzetten. Ze zitten er ook anders aan, met een mini knoop aan de binnenkant.

Haar oude jasje trekt ze aan als ze uit gaat of gaat sporten. Vele knopen waren inmiddels kwijtgeraakt en vorige week kwam ze thuis met de mededeling dat er nu geen knopen meer aanzaten. Vanavond is het weer naar Streetdance dus ik heb zuchtend het jasje ter hand genomen. Ik kwam in de zak nog 1 knoop tegen en ik heb van de andere kant (kon, want double breasted) de bovenste knoop er af gehaald. Aan het (ijzer)garen te zien, slijt het door aan de kant van de metalen knoop. Daar ben ik nu creatief(ahum) mee aan de slag gegaan. Ik heb eerst een dun reepje vlieseline om het oog gewikkeld en dit vastgezet met gewoon garen. In mijn naaidoos 2 kleine knoopjes opgesnord om aan de binnenkant te gebruiken. Vervolgens met ijzergaren de knopen aangezet met aan de binnenkant dus die kleine knoopjes. Ik ben reuze benieuwd hoelang ze deze keer blijven zitten. Als het nu niet meer misgaat is dat toch het ei van Columbus. Moet ik misschien patent aanvragen op mijn briljante idee. Eerst maar eens afwachten hoe briljant het is….we zullen het zo weten.

METAALMOEHEID

Eerste Paasdag 2010. Even geleden alweer.
De gezamenlijke brunch achter de kiezen, wachtend tot de pubers zover zijn om mee te gaan naar oma. Ineens komt Jesper zeggen dat Nils vastzit. Uhhh??? 'Jaaaaa, hij zit opgesloten in de badkamer'.
En toen begon een enerverend half uurtje.....

Ons huis (en de meeste dingen erin) is inmiddels ruim 25 jaar oud en aan slijtage onderhevig. Zo ook het slot van de badkamerdeur. Toen de kids klein waren hebben we het slot een keer vanaf de buitenkant moeten openen. En omdat dat draaidingetje van kunststof is, is het toen een beetje beschadigd. Bij deze nieuwe poging brokkelde het kunststof helemaal af. Oeps, da's lastig, want hoe krijg je het slot nu open???
Vervolgens het volledige sluitbeslag eraf gehaald........zonder het gewenste resultaat. Deur ging niet open.

Manlief kreeg last van stress en begon Nils de schuld te geven. Heb ik even rechtgezet. Dit had ons allemaal kunnen overkomen. Ik zag er de humor wel van in.
Afijn, ondertussen zat er nog geen schot in de zaak. Nils nog steeds in de badkamer onze aanwijzingen opvolgend en Peet en ik afwisselend proberend aan de buitenkant de zaak open te krijgen.

Uiteindelijk is Peet gewapend met gereedschap via de uitbouw de badkamer ingeklommen. Na wat wrikken en rammelen kwam er een klein beetje speling op het slot en ging de deur op een kiertje open. Ik kon er net met een schroevendraaier tussen. De 'schieter' van het slot bleef echter in het gat haken. Het bewoog wel, maar schoot niet los. Op de rustige manier ging het niet lukken dus heb ik de doorslag gegeven 'dat het maar met grof geweld moest'. Peet gaf een paar flinke dreunen tegen de deur en voila......de deur vloog open. Zonder noemenswaardige beschadigingen.
Pffff......wat een opluchting, want aan een badkamer waarvan de deur niet open kan heb je niet veel. Een deel van het slot was er uit gevallen en wat bleek....er waren stukjes afgesleten. Dus de vermoedelijke oorzaak is metaalmoeheid.

Kan ook bijna niet anders. Het slot van de badkamerdeur heeft een zwaar bestaan achter de rug. Met onze 3 poedelende pubers (en die doen altijd de deur op slot) heeft het tropenjaren beleefd.
Was overigens het 2e mankement aan onze badkamer in korte tijd. De thermostaatkraan moest ook vervangen worden. We hebben al een karwei achter de rug en dat was het vervangen van 2 kozijnen waaronder die van de badkamer. Was ook hard nodig, want dubbel glas en een raam met rooster is geen overbodige luxe in onze zeer vochtige wasplaats.

Anyway....ik ben stiekem blij dat Nils degene was die opgesloten zat en niet ikzelf. Voor hetzelfde geld was het slot kapot gegaan op een moment dat ik alleen thuis was, want ja.....ik ben zo'n muts die altijd de badkamerdeur op slot doet. Ook als er niemand thuis is.........

ZILVERUITJES ‘JUINEN’

Weer zo’n heerlijk verhaal over vroeger gehoord van mijn pa en ma. Over het ‘juinen’ van zilveruitjes. Ik had zelf uien schoongemaakt voor bij de hachee en klaagde dat daardoor mijn handen zo stonken. Mijn ma zei daarop dat ze dat lekker vind ruiken. Die zilveruitjes die ze vroeger schoon moest maken, die stonken pas. En zo kwam het gesprek op zilveruitjes…….

Toen mij pa en ma nog heel jong waren en bij hun ouders thuis woonden, werd er regelmatig thuiswerk gedaan. Wat ik grappig vond was, dat het zowel in ‘de stad’ als op ‘het dorp’ werd gedaan. Mijn ma komt uit Hoeven en mijn pa is een geboren en getogen Roosendaler. Hele straten deden er aan mee. ‘Juinen’ werd het genoemd…het pellen van zilveruitjes. Met het hele gezin werd er aan gewerkt. Je moest zelf een baal met uitjes bij de boer ophalen en als ze schoongemaakt waren ook weer terugbrengen. Mijn ma ging regelmatig met haar oudste broer op pad om een baal te halen. Ieder op de fiets en zak uitjes op het frame. Het schoonmaken was nogal priegelwerk. Steeltjes en buitenste velletjes moesten verwijderd worden en die uitjes hebben een diameter van maar 1,5 cm. Afijn, iedereen weet wel hoe groot (of klein) een zilveruitje is. Haar middelste zus was er niet zo handig in en hoefde nooit mee te helpen (die moest extra karweitjes in het huishouden doen). Mijn ma vertelde dat het vooral gezellig was, zo met zijn allen ‘juinen’. Ze ging zelfs wel eens naar haar ome Toon en tante Sijntje in Oudenbosch om daar mee te helpen…gewoon voor de gezelligheid en het kwartje dat ze daarmee verdiende was mooi meegenomen.

Mijn pa herinnerde zich niet zo heel veel meer. Alleen eigenlijk dat de hele straat stonk naar de scherpe geur van zilveruitjes, want iedereen was aan het ‘juinen’. Ging natuurlijk van mond tot mond dat je geld kon verdienen met ‘juinen’.

Nu is ‘juinen’ natuurlijk een dialect woord. Ui is het Nederlandse woord voor juin. Ik kon het helaas nergens terugvinden, want bij het googlen van juinen kwam ik bij Koot & Bie terecht en hun fictieve plaatsje Juinen. En daar heeft mijn verhaal totaal niks mee te maken.

Toch jammer….ik had graag een foto van ‘juinende’ mensen bij mijn blogje geplaatst……

DA'S WATER !!!

Da's water.....een gevleugelde uitspraak van onze kampioen. Onze vlekkenkampioen wel te verstaan. En dan bedoel ik niet een vlekkenkampioen die als een Shout of Vanish-wonder iedere vlek weet te verslaan, maar een echte kampioen vlekken MAKEN.
Wie het is?
Niet de zoons, niet dochter Daphne en ik ben het ook niet. Het is...tadaaaa...(tromgeroffel)...echtgenoot Peter. Er ligt geen shirt, overhemd of spijkerbroek in de kast ZONDER vlek.



Het is soms niet te geloven hoe snel hij in nieuwe kleren een vlek weet te maken/krijgen. Bijvoorbeeld afgelopen zomer in zijn beige korte broek. Net nieuw, hartstikke schoon en op dag 1 van de vakantie was daar ineens een zwarte, streperige vlek. Die kon er lekker intrekken tijdens ons 10-daags tripje. Eenmaal thuis, 3 wasbeurten later met extra behandelingen (Shout, Dubro en speciaal chemisch stinkend vlekkenspul) zat de vlek er nog steeds in. Ik laat het maar zo.
Heel vaak merk ik pas dat er een vlek in zit als ik er met de hete strijkbout overheen ben geweest. Dan weet je dat het nooit meer goed komt. Met zo'n heet strijkijzer brandt de vlek lekker in.

Het komt regelmatig voor dat ik de vlekkenmakerij onder mijn ogen zie gebeuren. Het ene moment is zijn shirt nog schoon en het volgend moment zit daar een donkere schaduw. En als ik dan vraag 'wat ie nu weer geknoeid heeft', krijg ik steevast als antwoord: DA'S WATER. Inderdaad, het lijkt een waterplek, maar ik kan je verzekeren dat het 10 van de 10 keer een vetvlek blijkt te zijn.
Na het zoveelste 'da's water'-antwoord hebben we er 1 grote grap van gemaakt. Als er geknoeid wordt met chocola, rood fruit of als jongste zoon met grasvlekken thuiskomt (onze runner-up in vlekken maken) roepen we steevast: DA'S WATER.

Ach ja, ik kan er maar beter om lachen. De meeste vlekken die Peet maakt krijg ik er toch nooooooit meer uit. Als hij de was zelf zou moeten doen, zou hij misschien wat voorzichtiger zijn.
Eén keer heeft hij het nog bonter gemaakt. Toen ging hij met zijn beste spijkerbroek aan de container schoonmaken. Flinke scheut Glorix in het water en je voelt hem al aankomen....de helft van de inhoud van het emmertje belandde op zijn kleren. Ik heb wel heel erg hard moeten lachen toen hij vroeg of 'dat er nog uit zou gaan.........'

VIEZE HANDJES

Er zijn mensen die er totaal geen problemen mee hebben om hun handen vuil te maken. Die met genoegen in de tuinaarde woelen om bollen te planten. Of die zeer smakelijk een van vet druipende kippenbout beetpakken om af te kluiven.
Ik behoor niet tot deze categorie. Vanaf heel jonge leeftijd gruwel ik ervan om vuile handen te hebben. Gelukkig neemt het nog net geen fobische vormen aan....

Volgens mijn ma kwam ik, als ik in de zandbak speelde, regelmatig mijn handen wassen. Die zandbak was een straat verderop in het speeltuintje EN wij woonden 3 hoog in een portiekflat. Moest ik al die trappen naar boven. Zo erg was het dus. En zo erg is het nog steeds.

Wat ik allemaal niet verzin om mijn handen zo schoon mogelijk te houden. Smurrie onder mijn nagels vind ik het allerergste. Plakhanden van smeltende ijsjes....jakkie. Spare-ribs eet ik met mes en vork. Pas als het botje bijna schoon is, pak ik het aan het uiterste puntje vast om verder af te kluiven. Drumsticks idem dito. Het is echt een afwijking.

Het heeft jaren geduurd voordat ik plezier beleefde aan tuinieren. Ooit heb ik een tip opgevolgd om met je nagels over een stuk zeep te 'schrapen' zodat er geen zand onder kon komen. Vreeeselijk...zeepschaafsel onder je nagels is misschien nog wel erger dan aarde. En tuinhandschoenen hielden niet alles tegen. Sinds kort heb ik een redelijk goeie oplossing. Ik trek eerst van die wegwerpdingen (plastic zakje met vingers) aan en daarover tuinhandschoenen. Works like a charm.

Mijn afkeer voor vuile handen zit zo diep dat ik mijn kids vroeger liet vingerverven met een kwastje. Er was maar 1 ding waar ik redelijk tegenkon en dat was gek genoeg....papier-mache-en. Hoe glibberig en plakkerig kun je het krijgen, maar ik vond het altijd zo leuk om te doen dat mijn vieze-handen-afwijking naar de achtergrond schoof. Aan het kleien op school daarentegen heb ik een trauma over gehouden. Zo'n vieze zompige dot klei die je met natte handen moest bewerken. Naderhand opgedroogde klei onder je nagels.....ieuw.

Nog een uitzondering die ik mij herinner was het eten van friet uit een puntzak (jaja, wie kent ze nog, 2 zakjes over elkaar, zakdoek van pa of ma er omheen tegen de warmte) Maar als er geen vorkje bij te krijgen was (jeweestwel...die houten prikdingen of gekleurde plastic vorkjes: pure nostalgie) en de mayo erg in de weg zat dat mijn vingers onder kwamen te zitten, was mijn eetlust snel over.

Tegenwoordig heb ik vooral veel moeite met het bereiden van vlees. Helemaal als een gerecht blokjes of reepjes kipfilet nodig heeft. Ik weet, je kunt dit gesneden kopen, maar dat is belachelijk duur. Ik ga zelf met een scherp mes aan de slag. Helaas is die kipfilet zo glad en glibberig dat ik er mijn nagels in moet zetten.....bah. En met die wegwerphandschoenen is het zooooo uitkijken dat je geen stuk plastic er af snijdt en tussen je vlees krijgt.
Maar het aller, allerergste is toch wel het aanmaken van gehakt. (Kant en klare ballen zijn 'out of the question')Met die handschoentjes werken lukt niet en met een vork prakken geeft ook niet echt resultaat. Uiteindelijk zul je er toch ronde balletjes van moeten draaien. Overal vleesprut...tussen je vingers, onder je nagels.....bleh. Als ze daar nu eens iets voor uitvinden....dan ga ik als eerste voor de winkel liggen die het verkoopt!!!!

Tja....en onderstaande foto belooft weinig goeds voor mij

HARTENJAGEN

...en niet omdat het gisteren Valentijnsdag was. Daar doe ik namelijk niet aan mee. Mijn dierbaren weten heus wel dat ik veel van ze hou, zonder kaartje, bloemetje of cadeautje.

Deze blogtitel slaat eigenlijk op de vele hartjesvormen die ik zomaar pardoes in en rond mijn huisje vind. Vandaag kwamen er maar liefst 3 hartjes bij. Is niet gek eigenlijk, want waar je ook kijkt, in welke winkel ook, overal zie je hartjes. Stoffen hartjes, wilgen hartjes, metalen hartjes, stenen hartjes en houten hartjes. Heeft ook niks met Valentijn te maken, want we worden al maanden overspoeld met hartjes. Heel lang heb ik de hartjes weten te weerstaan, maar nu ben ik dan toch overstag gegaan. En zoals het er naar uit ziet, wordt mijn hartjesverzameling binnenkort uitgebreid, want ik heb een ontzettend leuke, wit metalen, hartvormige kaartenhouder met kleine hartjes gezien.......

Wordt vervolgd ;-)

Koken in etappes

Het huishouden lijkt soms net een wielerwedstrijd. Een bergetappe met hoge toppen en diepe dalen. Je denkt dat het makkelijker wordt naarmate de kids ouder worden. Dat je met het verstrijken der jaren minder werk krijgt. Helaas, niets is minder waar. Je moet regelmatig een tandje bijzetten om het zaakje draaiende te houden.

Pubers douchen het liefst meerdere keren per dag en dat houdt in dat je bergen wasgoed voor je kiezen krijgt. En een badkamer die nooit schoon is.
Vijfhonderd paar schoenen die her en der in huis verspreid staan. Met enige regelmaat slingeren er een stuk of 4 vesten in de woonkamer rond. Tic van oudste zoon. Hij trekt beneden zijn vest uit en gooit het ergens neer, loopt naar zijn kamer en komt later met een ander vest aan naar beneden, gaat op pad, komt thuis en gooit dat vest ook weer ergens neer. Vaak ben ik te laat met roepen dat ie zijn vesten mee naar boven moet nemen en ik vertik het om ze op te ruimen. Dan maar het juiste moment afwachten.....grrrr.

Maar het meeste werk is toch wel om voor iedereen een warme maaltijd te bereiden. Vooral omdat ik moeilijke eters heb. Jongste zoon moet een paar avonden per week werken  en dus vroeg weg, oudste zoon studeert en is pas laat thuis. Dochter zit op Streetdance en daar moet ook rekening mee gehouden worden. Zelden zitten we met zijn vijven tegelijk aan tafel.

Laatst heb ik in 3 etappes eten klaar staan maken. (Manlief had late dienst en had 's middags iets warms gegeten.)
Ik weet, pasta is handig, maar dat hadden we pas op. In de magnetron opgewarmde aardappelen zijn niet te vreten en de frietpan wil je niet iedere dag aanzetten. Dus moet je met alternatieven komen. Ovenwerk dus. Daphne en Nils aten eerst want Nils moest gaan werken. Ik kon pas daarna eten omdat mijn kabeljauwburger op een lagere oventemperatuur moest dan de pommes duchesses voor de kids. Ik eet wel vaker iets anders dan de rest want ik kan niet overal tegen. Nu had ik geluk dat oudste zoon 1 uur eerder thuis kwam dan verwacht en dat betekende dat ik op een redelijke tijd zijn eten kon klaarmaken en de tafel eindelijk afgeruimd kon worden.

't Is een gedoe hoor, het avondeten. Maarrrrr....het kan altijd erger. Moet je je voorstellen dat je een heerlijke maaltijd hebt bereid, je ziel en zaligheid erin hebt gegooid en je krijgt een telefoontje of smsje met de mededeling: IK KOM NIET THUIS ETEN..........en dat kan dus ook gebeuren in een puberhuishouden.........

RE-STYLE

Na het bekijken van de blog van Home & Lifestyle kreeg ik afgelopen weekend de kriebels. Ik moest en zou iets anders op het dienblad van mijn theekastje hebben. Nu ben ik niet zo'n held in decoren en stylen, maar voor een 'amateurke' vind ik het goed gelukt. Zaterdag naar de stad gewandeld en bij Wibra (schattige kistje met hart), Xenos (nepgroen en kaarsjes) en de plaatselijke bloemenzaak mijn slag geslagen.
Binnenkort weer eens een vriendin aan d'r jasje trekken om mee te gaan naar de Kringloper, want daar had ik nu geen tijd voor en vind ik sowieso niet gezellig in mijn eentje.
O ja......het bewijs.....tadaaaaaaa,



Sleutelverhaal

Grappig....de afgelopen dagen veel te maken gehad met sleutels. Vermiste sleutels, verkeerde sleutels en sleutels die weg waren zonder dat iemand het wist.

Het begon (voor mij) op een donderdag na het werk. We gingen met 4 collega's tegelijk weg. De laatste sloot het fietsenhok af en gaf de sleutels aan mij. Zonder er verder bij na te denken stak ik de sleutels in mijn jaszak. Ik had een heel vaag gevoel dat iets niet klopte, maar besteedde er geen aandacht aan. Een half uur later was duidelijk dat ik beter had moeten reageren op mijn 'vage gevoel'. Toen belde een collega om te vragen of ik misschien haar sleutels had. Meteen viel mijn muntje. Ik had dus een geluid gehoord op het moment dat ik haar sleutels in mijn jaszak stopte. Het rammelde iets te hard. Dat kwam natuurlijk omdat mijn eigen sleutels OOK in mijn zak zaten.  Mijn collega was erg opgelucht, want zij was bang dat de sleutels op de poort van het fietsenhok waren blijven zitten. Voor haar was het de tweede keer in 1 week dat ze haar sleutels niet had. Een paar dagen eerder had zij de sleutels, zonder er zich van bewust te zijn, in een la op het werk gelegd.

Maandagochtend was ik ineens de sleutel van de poort kwijt. Hij lag niet op de gebruikelijke plek. Overal gezocht. Laatjes omgespit, in jaszakken gezocht en zelfs gekeken of hij niet op de poort was blijven zitten. Niks. Gelukkig heb ik aan mijn eigen sleutelbos ook een poortsleutel. Ik zag het al voor me, dat we met de fietsen van de kids door keuken en huiskamer moesten zodat ze naar school konden. Dan had oudste zoon pech gehad, want meestal gaat hij met de scooter naar het station. 's Avonds bleek dat manlief de sleutels de vorige avond per ongeluk in zijn zak had laten zitten.

Komen we bij vandaag. Ik was niks kwijt. Eigenlijk was niemand (nog) sleutels kwijt. Totdat de telefoon ging en mijn man belde dat hij per ongeluk de sleutels van de tweede auto mee had genomen. Nou ja, daar hebben we gelukkig ook reservesleutels van.

Al met al toch 4 sleutelverhalen. Zat het in de lucht?????????

X-FACTOR IN EEN NIEUW JASJE

Wat een aangename verrassing…..The X-factor nieuwe stijl!!!
Na het overweldigende succes van The Voice of Holland, met als grote winnaar publiekslieveling Ben Saunders, denderde RTL4 meteen door naar de volgende talentenshow. Ik zei nog tegen mezelf: Ik ga echt niet kijken. Ik verwachtte vreselijke afzeik-televisie in de auditieronde net als bij de voorgaande edities van X-factor en Idols. Een reden waarom ik Popstars van concurrent SBS links heb laten liggen.

De eerste X-factor uitzending heb ik dan ook niet vanaf het begin gezien. Deze keer dacht ik mijn vrijdagavond tv-vertier te vinden bij eerdergenoemde SBS met ‘Sterren dansen op het ijs’. Maar dat viel tegen!!! Langdradig, niet normaal meer. Als de kandidaten aan het schaatsen zijn, kun je niet ff wat anders doen tussendoor, want dan mis je van alles. Dat is met mijn concentratie vermogen van een mug een ware beproeving. Dus zappen naar The X-factor. Muziek kun je luisteren, hoef je niet perse te kijken. Zoals gezegd was het een aangename verrassing. Het programma heeft een rigoureuze metamorfose ondergaan en de uitzending was snel, strak, vol talent en very entertaining. De audities in de HMH waren met publiek. Dan komt het kaf niet eens opdagen en krijg je alleen het koren te zien. Heel wat anders dan in een kleine ruimte met alleen de 4 juryleden.Nou ja…..een klein beetje kaf was er wel.

Misschien waren de coaches de bagger ook spuugzat. En omdat de talenten van The Voice hele goeie zangers en zangeressen waren, zouden de kijkers misschien wel afhaken bij tenenkrommende valszing-audities ‘oude stijl’. Slim bekeken van RTL4. En ik….kan nu lekker een beetje computeren met een gezellig muziekprogramma op de achtergrond. En als er iets speciaals voorbij komt, richt ik me snel op de tv. Na 2 afleveringen is voor mij wel duidelijk dat er nog een aantal aangename weken met veel luisterplezier zullen volgen……

Foute boel

Tja...boodschappen doen bij 'Action' kan tot impuls-aankopen leiden. En ze zijn ook nog eens verdomd lekker.....die rumkogels!!!!! Ik denk dat ik mijn weegschaal maar 'per ongeluk' laat vallen. Kan ik de schade van de Rummies tenminste niet zien....

MOUSE IN 'DA HOUSE…'

Een vroege ochtend in november. Alleen oudste en ik zijn wakker. Manlief naar zijn werk. Jongste zoon ligt nog op bed, dochter is 1e lesuur vrij dus kan uitslapen. Ineens een gil en paniekerig gestommel op de trap. Zo te horen dochter. Ik denk nog: Ze vergist zich…ze is vergeten dat ze het 1e uur vrij is. Nee hoor……’t is iets anders. Ze stottert buiten adem dat er een muis op haar kamer zit. Ik kijk haar wat lacherig aan, maar zie dan de paniek in haar ogen.

Wat nu? Ik ben geen held. Op het 'manvolk' hoef ik niet te rekenen. Oudste moet een trein halen en jongste…..die is met geen stuk hout uit bed te slaan. Met knikkende knieën en wild kloppend hart gaan dochter en ik samen naar haar zolderkamer. DAAR, DAAR….roept Daphne. Muis loop over de rugleuning van haar bankje. Ik schrik, we gillen allebei. Oudste komt naar boven, sensatiezoeker als hij is, en trekt het kussen weg. Hup, muis schiet weer weg en verstopt zich.

Inmiddels ben ik ten einde raad. Denk moeder, denk. We moeten dit oplossen. Oke, muis is ff niet te zien. Ik voel me iets moediger. Ik maan dochter (en mijzelf) tot kalmte en vraag wat er allemaal van haar kamer meemoet aan kleren en schoolspullen. Ze begint van alles op te noemen en ineens……harde gil. Ik gil van schrik mee. Loopt die muis langs haar voeten de voorzolder op. Ik geloof dat we alle buren wakker hebben gekregen met ons gegil.

Nils is inmiddels ook boven water en wij worden uitgelachen door het ‘stoere manvolk’. Nou ja…stoer. Hun slaapkamerdeuren moeten ineens dicht en ‘ma…laat 'em niet openstaan hoor!!!!’ Pff, helden. De stoerste van allemaal is dochter Daphne. Zij moest ’s avonds uiteindelijk toch weer op haar kamer gaan slapen. En dat terwijl muis nog niet gevangen was, ondanks 2 muizenvallen en zakjes muizenkorrels. ’t Was maar 1 nachtje griezelen, want in de loop van de volgende ochtend, toen het muisstil was in huis (hahaha…sorry muis), is het beestje in de val gelopen………

En wat heb ik gekregen…..

…eh….ik durf het bijna niet te zeggen……ik heb voor mijn verjaardag een nieuwe stofzuiger gekregen. Op eigen verzoek nog wel. ’t Is geheel tegen mijn principes om ‘iets’ voor het huishouden te vragen als cadeau dus ik ben heel erg van mijn geloof gevallen deze keer. Ik stofzuig niet eens vaak!!!!! Ben sowieso geen huishoudelijk licht. Kan hele goeie schijnbewegingen maken en daar houdt het eigenlijk mee op.

Meestal is het manlief die de stofzuiger bedient. Maar na het opruimen van de kerstboom ging ik zelf met het lawaaimonster aan de slag om mijn huisje naaldenvrij te maken. En ineens, zomaar uit het niets werd ik aangevallen door het kreng. Dat was een beetje te verwachten, want deze stofzuiger werd op verschillende plekken met tape bij elkaar gehouden. Mijn manneke is niet zo voorzichtig met spullen….’t is nogal een rouwdouwer en daar heeft de stofzuiger veel onder geleden. Maar ja, zolang die het nog doet en ik gebruik hem niet, heb ik er ook geen last van. Tot iets meer dan een week geleden. Stang viel er voor de zoveelste keer af en de Miele keerde zich tegen mij. De helft van mijn tuniekje kwam vast te zitten in de slang. Snel het agressieve apparaat uitgeschakeld om me te bevrijden en toen bekeek ik de stofzuiger eens goed. Nou ja zeg….kon echt niet meer. Het leek de oorlogsveteraan der stofzuigers. Conclusie…er moet een nieuwe komen. En met mijn verjaardag in aantocht......twee vliegen in 1 klap.

Ik wist dit jaar niks anders te verzinnen. Mobiele telefoon werkt nog, ben niet zo van de sieraden, kleding koop ik vaak genoeg (vooral in de uitverkoop), mooie foto van de kids krijg ik alsmaar niet (staat al heel lang op mijn verlanglijstje). Aangezien ik de feestelijke decembermaand een hoop snuisterijen voor de huiskamer had gekocht, bleef daar ook weinig te vragen over. Dvd’s leen ik bij de bieb en muziek download ik van de pc. En mijn parfumfles zat nog vol genoeg.

Nu zijn er vast een heleboel vrouwen die een giga-lijst kunnen opratelen met dingen die ik had kunnen vragen (en die tips hoor ik graag, ik ben immers volgend jaar weer jarig), maar deze jarige job had geen inspiratie. Vandaar dat er nu sinds mijn verjaardag een mooie, nieuwe, glanzende, geruisloze, lichtgewicht dus lekker handzame stofzuiger aan onze inboedel is toegevoegd.

MAGISCHE WASMAND

Niet verder vertellen hoor, maar ik heb een heel bijzonder object in huis. Iets met onvoorstelbare toverkracht. Zelfs het stukje vloer eromheen lijkt betoverd. Ik lieg niet. Ik ben de trotse bezitter van....tadaa.......een magische wasmand.
En waarom istie magisch dan???
Nou....vaak is mijn wasmand HELEMAAL leeg en kun je rondom de wasmand gewoon de badkamertegels zien. Maarrrrr.....in 'a blink of an eye' zit dat plompe geval weer bomvol en liggen er allerlei kledingstukken als trofeeeen omheen. Je zou bijna denken dat het spookt in mijn huis.
Maar nee....dat is het niet. Het zijn ook geen kaboutertjes, want er zitten geen rode puntmutsjes bij. Trouwens, als het 'de kaboutertjes' wel waren had ik ze al lang zelf aan het werk gezet.
De echte schuldigen zijn natuurlijk mijn 3 pubers. Ze verzamelen zorgvuldig hele stapels vuile was op hun kamers en met enige regelmaat wordt deze in en rond de wasmand gedumpt.
Volgens mij stamt de uitdrukking 'maandag wasdag' uit het stenen tijdperk want hier is het dinsdag wasdag, woensdag wasdag, donderdag wasdag enz. Mijn trouwe Miele draait overuren en de pakken waspoeder zijn niet aan te slepen. Toch blijft die wasmand nooit lang leeg, hooguit een halve dag.
Tja, het lot van een moeder vrees ik.
Zou het niet fijn zijn om die magische wasmand in te ruilen voor een MAGISCHE SPAARPOT!!!!!!

Zomaar een zaterdagnacht…

’t Is na twaalven. Ik ben alleen thuis. Oudste zoon is met zijn auto weg, maar heeft zijn scooter eerder die avond, met de sleutel nog in het contact, in de achtertuin geparkeerd. Ik krijg de sleutel er niet uit en kan dus ook zijn slot niet uit de buddy pakken. Poort kan nog niet op slot, want broer en zus zijn met de fiets weg. Ik wil naar bed, manlief heeft zaalvoetbaltoernooi met ‘nabeschouwing’. Dusssss……..stoeien met een scooter.

Tegen half 1. Scooter eindelijk IN de schuur gekregen. (Staat namelijk nog een scooter in die ik met geen mogelijkheid verplaatst krijg) De sensorlamp floept aan. Jongste zoon morrelt aan de achterdeur. Komt strompelend binnen. Heeft vreselijke buikpijn. Deze ma blijft nog maar even beneden hangen. Waar zit de pijn? Moet ik met je naar de dokterspost? Nee, dat hoeft niet.

Kwartier later. Oudste zoon komt langs voordeur binnen. Ik vertrek naar de badkamer. Jongens vertrekken ook naar boven. Voordat ik begin met tanden poetsen, hoor ik iets in de tuin. Licht in de schuur is aan. Verder zie ik niets of niemand. Met kloppend hart naar beneden. Gelukkig een bekende, het is manlief die binnen komt waggelen. Zo zat als een ‘pinneke’. Hij hijst zich naar boven en ploft op bed. De lucht is bijna brandbaar van de alcoholische walmen die hij uitstoot. Aangezien mijn bank niet lekker ligt, ben ik genoodzaakt om er naast te gaan liggen. Hij ligt deels op mijn helft en…grrrrr…..met zijn gezicht mijn kant op. Ik ga maar wat lezen, want eh….stel dat hij misselijk wordt, dan kan ik tenminste vluchten.

Tegen 3 uur (geloof ik, weet het niet meer). Ik ben blijkbaar toch, half zittend, weggedoezeld. Ik word wakker van dochter die ineens paniekerig hijgend in onze slaapkamer staat. Ik voel ook meteen paniek, want ik denk altijd het ergste. Met een snik in haar stem verteld ze dat ze zonder jas naar huis is gekomen en dat ze het f#cking koud heeft. Zij en vriendin hadden de garderobebonnen aan iemand die vriendin kende meegegeven om de jassen te halen en die persoon kwam alsmaar niet opdagen. Na 3 kwartier wachten zijn de ze zonder jas vertrokken.

Rust wedergekeerd, behalve in mijn hoofd. Shit, manlief beweegt……hij moet toch niet kot.....eh….overgeven. Nee, hij zigzagt naar de wc. Kwartier later. Zou dochter de poort op slot gedaan hebben. Ik ga het voor de zekerheid maar even vragen. En……nee hoor, natuurlijk niet. Dus ik midden in de nacht, in mijn pon, naar buiten om de poort op slot gaan doen. Kan ik maar beter zelf doen, want anders vraag ik me constant af of ze de achterdeur weer afgesloten heeft.

Zondagochtend was ik voor 8 uur wakker. Kort nachtje dus. En dan gaat het weer malen….die jas…..waar is die nu. ’t Was haar ‘reserve’-jas. Nog goed te gebruiken voor uitgaan en zo. Nu heeft ze maar 1 jas meer. Wat als daar iets mee gebeurt? Ik ga maar kijken of er nog iets in de uitverkoop hangt en als dochter NIET verder op onderzoek uitgaat en bij Chagall gaat kijken, kan ze hem zelf betalen!!!!! En ik…..ik ga proberen deze dag door te komen. Zal niet meevallen na een onrustige nacht met veel te weinig slaap.

MYSTERIEUZE GAATJES

Er is iets wat mij al heeeeeeel lang bezig houdt. Ik heb er inmiddels verschillende theorieën op losgelaten, toch blijft het voor mij een groot mysterie.
WAAROM HEBBEN MIJN TWEE ZOONS ZO VAAK GAATJES IN HUN SHIRTS?
De één wat vaker dan de ander, maar altijd ongeveer op dezelfde plek. Aan de voorkant onderaan het shirt.
Lang heb ik gedacht dat het motgaatjes waren. Kasten geïnspecteerd. Niks gevonden. En andere kledingstukken zoals pyama's werden niet opgevreten.
Ik heb ook bijna de wasmachine buitengegooid met de gedachte dat de trommel misschien beschadigd was. Gelukkig bedacht ik me op tijd, want de shirts van dochter, manlief en mijzelf bleven, zelfs na vele wasbeurten, gaatjesloos
Is het dan toch de schuld van de flink uit de kluiten gewassen gesp aan hun broekriem?
Of....zit het shirt regelmatig tussen de rits van hun broek. Oeps, kan niet. Die spijkerbroeken van tegenwoordig hebben allemaal een knoopsluiting.
Het blijft voor mij in ieder geval een groot mysterie hoe die gaatjes ontstaan. In aliens en kaboutertjes geloof ik niet, dus die sluit ik bij voorbaat uit.
Voorlopig ben ik nog regelmatig met naald en draad in de weer om de gaatjes te dichten. Het is gewoon niet te doen om de shirts te vervangen. Ik heb geen geldboompje in mijn tuin (en ook niet ergens anders)
Wie, o wie herkent dit probleem? Wie heeft er ook last van? Maar nog belangrijker.....wie heeft het mysterie opgelost en kan mij zeggen hoe die gaatjes ontstaan!!!!!

HAPPINESS

Soms lees je iets waarvan je hoofd ineens gaat tollen en wat je van de daken wil schreeuwen omdat het zo WAAR is. Dat overkwam mij een keer toen ik de Viva aan het doorbladeren was en mijn oog viel op een wel hele speciale zin.
Komt ie:
HAPPINESS IS THE WILLINGNESS TO ACCEPT THE NOW
(Vrij vertaald: Geluk is om in het hier en nu te leven en te proberen het heden te accepteren) In het Nederlands klinkt het toch minder, maar daar gaat het niet om. Het gaat om de kern van die zin. Ik kan me er helemaal in vinden. Hij is me op het lijf geschreven. Klinkt vreselijk zoetsappig...ach ja, moet een keer kunnen.
Ik ben zo onmetelijk gelukkig dat ik soms bijna uit mijn vel barst. Het leven is één groot feest!!!!! Al vind ik het doodeng om dit wereldkundig te maken, want dan ben ik bang dat ik mijn geluk tart (of is 't het noodlot tarten...whatever) en het snel gedaan zal zijn met mijn euforische gevoel. Een beetje tobberigheid is mij niet vreemd.
Waar zit hem dat geluk eigenlijk in? Is moeilijk te definiëren.Ik herken in ieder geval mijn geluksmomenten en kan dan ook intens genieten van al die kleine momenten die het grote geheel tot een prachtig, vol leven maken. Misschien heeft het te maken met dat ik een paar keer door het oog van de naald ben gekropen en nu werkelijk weet hoe bijzonder het leven is. Met enige regelmaat denk ik terug aan die verdrietige tijd. Ziekenhuisopnames en een lange herstelperiode. Al die gebeurtenissen hebben mij gevormd tot de persoon die ik nu ben. Maar ik blijf er niet te lang bij stilstaan. Daar schiet ik niks mee op en ik word er ook niet vrolijker van. En natuurlijk gebeuren er wel eens dingen in mijn leven die niet altijd even leuk zijn, maar dan heb ik het vertrouwen dat het morgen weer beter zal gaan. Dat maakt het makkelijker om het heden te accepteren. Nu moet ik wel verklappen dat ik dat niet helemaal alleen doe. Ik heb mijn man, kinderen en ouders om mij heen. Allemaal kanjers, stuk voor stuk!!!! Een paar speciale vriendinnen waar ik al mijn gedachtes mee kan delen (en zij hopelijk ook met mij), geweldige collega's en tussen mijn sociale media-vrienden (Hyvers, Facebookers, Tweeters)zitten ook een paar juweeltjes.
Nu ik het bovenstaande nog even teruglees, merk ik dat het toch heel erg moeilijk is om geluk te omschrijven. Het lukt me niet, ik kan het niet.
Eén ding: neem maar van mijn aan dat ik een BLIJE MIEP ben en iedereen zijn of haar geluk gun.....

THE N-FACTOR

Binnenkort op de centrale vestiging bij bibliotheek VANnU:


GROENE BALIE – AUDITIES


Ben jij op zoek naar een nieuwe uitdaging? Geeft je huidige werkplek je geen voldoening meer? Grijp dan nu je kans en geef je op voor The N-factor!!!
Waarom de N-factor?
Omdat, helaas helaas, ‘onze’ Nettie over een paar maanden met vervroegd pensioen gaat. En omdat vooral het team met Linda en mijzelf (Marion) hier hard door geraakt wordt, zoeken we een collega met de kwaliteiten van Nettie….iemand met de Nettie-factor. Denk jij dat je de N-factor hebt, meld je dan nu aan via een reactie op deze blog. De voorselectie begint 15 februari, daarna komen de audities, later gevolgd door de groene balie-ronde. Bij deze balie-ronde zullen er steeds kandidaten afvallen. De strenge jury bestaat uit Linda de Bruin, ikzelf (Marion Goorden) en natuurlijk: NETTIE.


Welke kwaliteiten moet je in huis hebben:
-een grote kennis van de ‘betere’ film. Nettie gaat over de dvd-aanschaf en heeft er voor gezorgd dat VANnU een collectie van een ongekend hoog niveau heeft.

-teamspeler. Altijd fijn om goed te kunnen samenwerken.

- engelen geduld…..vooral met de 65-plussers ;-) Nettie trekt deze bevolkingsgroep aan dus degene met de N-factor die straks in haar voetsporen treedt zal er vast ook mee te maken krijgen.

-groot gevoel voor humor. Want een dag niet gelachen op het werk is……saai werk.

-betrokkenheid. Je moet natuurlijk wel van boeken houden en op de hoogte zijn van actuele gebeurtenissen.

-goed kunnen relativeren. Is nodig als het weer eens een zootje is in het keukentje en als er klanten zijn die van een afstandje ‘roepen’ om hulp.

- harde werker. Vooral voor de eindspurt tegen sluitingstijd, want wij houden van een opgeruimde balie zodat we met een fijn gevoel naar huis kunnen.

-meerdere taken tegelijk kunnen uitvoeren. Is vooral handig op drukke momenten.

- technische kennis van alle apparaten die voor het publiek beschikbaar zijn. ’t Is voor de klant nogal ingewikkeld.

De rest van de vaardigheden kun je vinden op Intranet in de map ‘functie-omschrijvingen’, maar die vinden Linda en ik minder belangrijk. Enneh…als de stressfactor te hoog wordt, dan mag er geklaagd worden. Dit helpt, net als de nabeschouwing bij de fietsenstalling , verhelderend en motiverend voor het hele team.